Soms zie je bij een beschrijving van een docu zo iets aparts voorbij komen dat je denkt dat moet ik gewoon zien. Zo is het ook met De Vliegende Hond waarbij filmmaker Johannes Hogenbrink het voor elkaar probeert te krijgen zijn hond te laten vliegen zoals dat nog nooit eerder is gedaan.
Johannes heeft een droom, waarbij hij niet zoals destijds met honden gebeurde deze alleen als passagier de ruimte inging. Nee, Johannes wilt zijn hond echt laten vliegen. Nadat zijn hond Sopje in 2013 komt te overlijden laat hij deze droom niet los. Hij adopteert Chayka uit het buitenland en probeert met deze nieuwe hond alsnog zijn droom te verwezenlijken. Of Chayka deze droom deelt en of het uberhaupt mogelijk is krijgen we te zien in deze documentaire welke door Johannes zelf geregisseerd is.
Hierbij komen we direct tot een van de valkuilen naar mijn mening. Een documentaire maker welke zelf het onderwerp van zijn documentaire is? Wordt hier dan wel een objectief beeld geschetst of krijgen we alleen te zien wat Johannes ons wilt laten zien. Ik denk dat de waarheid een beetje in het midden ligt. Johannes maakt het zichzelf niet makkelijk want zeg nu zelf het onderwerp is toch best een beetje bizar.
Het eerste gedeelte is heel overzichtelijk waarbij er een duidelijk plan wordt geschetst over hoe het doel bereikt moet gaan worden. Hiervoor worden zelfs specialisten benaderd. Grootste struikelblok blijkt echter al snel Chayka zelf te zijn. Deze toch beschadigde hond, was in thuisland veel mishandeld geweest, blijkt zeer angstig en is dus geenszins van plan echt mee te werken met Johannes zijn plannen. Daarnaast heeft Johannes ook nog wat persoonlijke uitdagingen welke maar mondjesmaat aan bod komen. Dit zorgde ervoor dat ik als kijker een bepaalde afstand blijf voelen tot de hoofdpersoon.en de hond (welke dankzij Frans Bromet een stem heeft gekregen) blijft daardoor het lijdend voorwerp
Dat het plan stukje bij beetje wordt aangepast en de hand van Johannes om toch wat af te kunnen leveren steeds zichtbaarder wordt kwam voor mij behoorlijk teleurstellend over. Hierdoor krijgt de film meer een soort mockumantery sfeertje en als dat vanaf het begin de insteek was geweest dan was dit voor mij zeker behapbaar geweest. Nu komt deze documentaire bij mij vooral over als een mislukte fantasie welke met een sfeervol gefilmde slot mij niet wist te behagen. Uiteindelijk had ik het meest te doen met de hond waarbij de laatste woorden over dat Johannes zijn droom nog niet zou laten varen mij het ergste doet vrezen voor Chayka.
De Vliegende Hond klonk voor mij leuk maar wat mij betreft liep deze net als het experiment uit op een teleurstelling.