Afgelopen jaar werd de bestseller A Streetcat named Bob verfilmd. Waar ik deze in de bioscoop oversloeg, leek het mij een lekkere zondagmiddag feelgood film. Dus ging ik er even lekker relaxed voor zitten om te zien of deze film over een bijzondere rode kater ook echt wat is.
James Bowen is een straatmuzikant en een herstellend drugsverslaafde. Na een terugval waarbij hij bijna het loodje legt besluit een welzijnswerker hem een kans te bieden en onderdak te regelen. James komt in zijn nieuwe woning al snel in aanraking met de rode zwerfkat Bob. James en Bob worden al snel onafscheidelijk waarbij James met Bob beduidend meer succes heeft. Bob zorgt daarbij ook voor houvast om niet terug te vallen in oude gewoontes, maar cijfert James zich niet teveel weg omwille van zijn rode vriend?
A Streetcat Named Bob is niet zozeer een origineel verhaal, maar daarom zeker niet minder inspirerend. Luke Treadaway weet van James niet zozeer een zielig figuur te maken voor wie het eindelijk een lijkt mee te zitten. Nee James is iemand die wel degelijk schuldbewust is en bereid is hard voor zijn doel te werken. Een leven leiden welke niet gedomineerd wordt door drugs. Hetgeen de film een extra dimensie geeft, is het feit dat Bob the Cat zichzelf speelt in deze biopic. En deze rol is hem duidelijk op het lijf geschreven. De wisselwerking tussen Luke en Bob werkt uitstekend en het is dan ook bijna niet te geloven dat Bob in eerste instantie een zwerfkat zou zijn geweest. De film mist als drama echt grote dieptepunten welke gegarandeerd voor een traan zouden kunnen zorgen en de ingetogen sfeer van de film heeft dat in principe niet nodig, alleen had het de film meer lading kunnen geven. De bijrollen worden leuk ingevuld, maar voegen feitelijk weinig toe behalve dat deze personen een onderdeel zijn van het leven van James en Bob. Roger Spottiswoode is de regisseur met een behoorlijks staat van dienst, hierin kleurde hij in het verleden vaak mooi binnen de lijntjes en in deze film neemt hij als regisseur ook weinig risico. Al waren de shots vanuit het perspectief van Bob leuk gevonden, maar deze voegen uiteindelijk weinig toe aan het geheel. Conclusie is dan ook dat dit een echte zondagmiddag film is geworden met een groot feelgood factor welke nergens te zwaar wordt. En Bob bewijst, naast dat hij James heeft geïnspireerd, zijn leven op te pakken ook nog een begenadigd katacteur te zijn.
Extra’s:
Deze ontbraken bij de DVD en dat is jammer aangezien wat achter de schermen materiaal over het werken met Bob toch echt van toegevoegde waarde was geweest.
Trailer
