We zijn over de helft van het aantal films wat ik meepak tijdens het Imagine Fantastische Film Festival, de teller staat op 17 titels op dit moment. Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik van de top 5 uit de Silver Scream competitie er slecht 1 gezien heb (I Am a Hero) en van de de onderste 5 titels heb ik er 4 gezien en ben ik het met 3 daarvan (Embers, The Similars en The Tag-Along) het niet eens dat ze zo laag staan. Zo zie je maar dat smaken verschillen, ook bij het diverse publiek welke het festival bezocht heeft en nog gaat bezoeken. Vandaag staan er 3 titels op de planning en ik hoop dat de kleine dip van gisteren vandaag weggespoeld wordt. Hieronder mijn top 5 tot nu toe waarbij duidelijk te zien is dat mijn voorkeur tot nu toe bij de Aziatische films ligt. Kijken of hier na vandaag verandering in komt nu er geen Aziatische titel op de planning staat.
Voorlopige top 5:
1. Veteran: Een uitstekende opener het enige jammetre is dat deze film wel meteen voor het hoogtepunt was van wat ik tot nu toe gezien heb
2. The Tag-Along: Een spannend en mooi spookverhaal met genoeg persoonlijk drama, schrikeffecten en spanning om van begin tot eind te boeien.
3. I Am a Hero: Op een kleine dip in het midden na een uitstekende Zombie-komedie welke (en dat zeg ik niet gauw) schreeuwt om een vervolg.
4. Embers: Zoals eerder gezegd was ik het met deze film niet geheel eens met het publiek welke de film gemiddeld een best lage score gaf
5. The Devils Candy: Het beste van de afgelopen Night of Terror verdiend zeker een plek in de top 5. Gevuld met snoeiharde metalmuziek en demonische krachten wist The Devils Candy de spanning flink op te voeren tot een zinderende finale.
The Lure
De zeemeerminzusjes Silver en Golden belanden in een nachtclub waar ze worden ingelijfd bij de vaste club-acts. Terwijl Golden zich af en toe te goed doet aan een menselijke prooi, wordt Silver verliefd op de bassist van de huisband. Maar hoe de liefde te consumeren wanneer je als zeemeermin geen geslachtsorgaan bezit? Bij de intro werd aangegeven dat fans welke vorig jaar zo genoten hadden van Liza The Fox-Fairy zich zeer waarschijnlijk konden vermaken met The Lure. En hoewel ik hem niet zo goed en sprankelend vond als het voorbeeld kon Phil van Tongeren geen ongelijk geven bij deze intro. Het verhaal biedt romantiek, komedie en ook een beetje horror, maar het drama wat op de loer licht blijft als een donkere wolk over het geheel hangen. De actrices welke gestalte geven aan de meerminzusjes Golden en Silver zitten uitstekend in hun rol waarbij de special-effecten of dit nou door grime of digitaal gebeurde zien er behoorlijk goed uit. Het jaren tachtig/negentig sfeertje ingegeven door de muziek past uitstekend en zorgt met regelmaat voor verlichting in dit vermakelijke maar duistere sprookje van Poolse makelij.
Der Bunker
Een student neemt zijn intrek bij een gezin dat midden in een bos, ver van de bewoonde wereld, een ondergronds huis bewoont. Met de beoogde rust is het snel gedaan wanneer blijkt dat aan zowel de ouders als hun zoon een steekje los zit. Afgelopen jaar werd deze film ook vertoond bij Pluk de Nacht waarbij ik baalde dat ik hem niet kon zien. Nu was daar de herkansing en ja, ik baalde nog meer dat ik deze bizarre zwart komische Duitse film niet eerder heb gezien. De cast omarmde elke bizarre gegeven met overgave zitten stuk voor stuk lekker in hun rol. Bij de intro werd nog de link gelegd met Abel, de Nederlandse klassieker van Alex van Warmerdam. Deze vergelijking is begrijpelijk gezien de aparte humor en het basisgegeven van een volwassene welke zich als kind gedraagt. Deze vergelijking moet je niet teveel aan hangen want Der Bunker is een stuk lichtvoetiger en echt een stuk vreemder. Het tempo van het verhaal ligt redelijk hoog waardoor je als kijker je vooral blijft verbazen over elk bizarre gegeven dat voorbijkomt. Iets wat Der Bunker bijvoorbeeld beter deed als bijvoorbeeld Yakuza Apocalypse waarbij er te lang werd stilgestaan bij elke bizarre gebeurtenis waardoor het flauw werd. Der Bunker is een zeer onderhoudende zwarte komedie met een overtuigende cast welke duidelijk plezier heeft beleefd met het maken van deze film.
February
Kat en Rose zitten in verschillende jaren van een prestigieuze kostschool. De vakantie komt eraan en de school loopt leeg. Maar de ouders van Rose komen een dag later en van Kats ouders is helemaal geen spoor. Intussen wordt Joan, die uit een inrichting lijkt te komen, meegenomen door een christelijk echtpaar. Moet ik meer over het verhaal vertellen? Nee, des de minder je weet des de beter. Osgood Perkins (zoon van Anthony ‘Psycho’Perkins) schreef en regisseerde zijn speelfilm debuut. En nee hij heft het zich niet makkelijk gemaakt. De film leunt vooral op de acteerprestaties van de drie jongere actrices en deze zijn alle drie in topvorm (Emma Roberts heeft duidelijk meer mee dan alleen de naam, looks en smile welke zij deelt met tante Julia) Osgood weet een dusdanige sfeer te scheppen welke met elke minuut meer en meer aan de kijker gaat vreten tot de ontknoping welke wel een heel duistere onthulling betreft en waarschijnlijk bij vele nog lang zal blijven spoken. Tot nu toe voor mij de sterkste horrortitel tot nu toe (The Witch wordt door mij pas vrijdag avond gekeken)
Deze dag was om het simpel te zeggen een stuk geslaagder dan gisteren en dat zelfs zonder Cinema Egzotic waar ik vanavond helaas niet naar toe kon (vriendin en alle oppas opties zijn naar de Ladies Night) want ik heb oppas dienst of beter gezegd ik moet weer even voor papa spelen . Dat is ook wel even lekker hoor, zeker na February was een beetje jeugdig plezier een welkome afleiding. Op het festival zelf vandaag ook weer bezoekers en vrijwilligers gesproken, want ook dat gebeurd veelvuldig. Iedereen heeft zijn eigen kijk en mening en ook deze wordt gewaardeerd door het festival waarbij veel mensen ook weer de enquête hebben ingevuld op de daarvoor beschikbare tablet. Wat leuk was om te horen waren de ervaringen van vroeger en nu maar ook dat vroegere vrijwilligers (sprak er een die van 2004 tot 2014 vrijwilliger was) nog steeds zelf graag het festival bezoeken al werken zij er niet meer. Iets wat me dit jaar sowieso opviel was dat ik weer veel nieuwe gezichten zie in vergelijking met voorgaande jaren maar gelukkig ook een paar vertrouwde. We hebben nog 2 (lange)dagen te gaan en na vandaag is het vertrouwen gegroeid dat er nog best wat kan gaan veranderen in mijn top 5 (wordt het zelfs een top10???) Ik betwijfel of er veel verandering in de top 5 van The Silver Scream competitie komt en dat vind ik jammer aangezien de super interessante documentaire De Palma zeker een topper is, maar mijn voorkeur gaat te allen tijde uit naar een speelfilm i.p.v. documentaire op een festival (maar dat is mijn bescheiden mening)