in de jaren ’90 werden we naast horroriconen als Jason, Michael Meyers ook geintroduceerd aan de Candyman. Welke Tony Todd met veel verve speelde. Na een rits vervolgen, welke beduidend minder succesvol waren als het origineel werd het redelijk stil rondom deze killer. 22 jaar later is daar de reboot onder de titel Candyman en geproduceerd door Jordan Peele (Get Out! en Us). Alleen omdat hij zijn naam verbond aan dit project waren de verwachtingen hoog, maar is dat realistisch met een killer welke we ruim 20 jaar niet meer in actie zagen?
Anthony McCoy is een aankomend artiest welke samen met zijn vriendin en galerie houder Brianna woont in een opkomende wijk in Chicago. Het is de wijk waar decennia eerder de legende van Candyman de buurt in angst hulde. Wanneer Anthony in aanraking komt met de legende begint het steeds meer een obsessie te worden voor hem. Zo erg dat het steeds meer tussen hem en Brianne komt te staan en ondertussen stapelen de lijken zich op.
Candyman draagt dezelfde titel als het origineel probeert ook hetzelfde sfeertje te creeeren en tegelijk het origineel te omarmen. De cast is overtuigend met Yahya Abdul-Mateen II voorop in de hoofdrol. Tevens hebben de makers nog meer woke boodschappen in het verhaal verwerkt waarin gentrificatie ook een belangrijke rol speelt. Dit geeft de film extra lading mee en een bepaalde urgentie. Het vervelende is echter dat al deze randzaken de spanning in de weg gaan zitten. Qua vormgeving zit Candyman goed in elkaar en er vloeit ook echt behoorlijk wat bloed, het enige jammere is dat spanning welke in het origineel zo goed werd opgevoerd hier nauwelijks is terug te vinden. Candyman is dan wel onderhoudend, maar als horrorfilm niet echt geslaagd. De extra’s draaien naast de standaard making of, welke door de bijzondere vormgeving ook best interessant is, veelal over de geschiedenis van de donkere bevolking en wat het inhoud om zwart te zijn. Alle goede bedoelingen ten spijt voor een echte horrorliefhebber is deze Candyman misschien wel te woke terwijl mensen welke een maatschappij kritische film willen zien dit snel als te bloederig zullen ervaren. En ik die beide genres kan omarmen? Ik zet denk ik eerder het origineel nog een keer op omdat ik meer een duidelijke smaag geserveerd krijg dan een film welke teveel op 2 gedachten hinkt.
