Joe Begos zijn film Bliss was afgelopen jaar te zien op Imagine en hij wist al eerder te scoren met de retro film The Mind’s Eye (destijds gezien bij een van de laatste Night of Terror’s) Ook met VFW is duidelijk te zien dat Joe Begos een duidelijke voorliefde heeft voor retro stijlen uit begin jaren 80. Hierbij heeft hij dit keer een cast welke in die tijd in de kracht van hun leven waren, maar dat wil niet zeggen dat deze oude knarren niet nog steeds hun mannetje staan.
Fred is een oorlogsveteraan welke een veteranen bar runt. Daarkomt hij dagelijks samen met oude legermaatjes om verhalen te delen en hun sores weg te drinken. In de stad gaat het steeds verder mis door een nieuwe drug genaamd Hype. De verslaafden, hypers genaamd, gaan zeer ver om aan hun dosis te komen en lijken elke besef van realiteit verloren te zijn. Wanneer op een avond een jonge meid de bar in komt vluchten met een tas gestolen drugs krijgen Fred en zijn maten te maken met een drugsdealer en zijn bende van waanzinnige verslaafden.
VFW is het type film van dik hout zaagt men planken. De tijd dat de helden van harde actie films perse 20’ers, 30’ers of misschien 40’ers moesten zijn is voorbij. In VFW gaan we echter een flink stapje verder met een gemiddelde leeftijd van 70+ als we kijken naar de veteranen. Stephen Lang is daarbij nog het broekie welke pas over een jaar 70 kaarsjes mag uitblazen waarbij Fred Williamson inmiddels de 80 al gepasseerd is. De oude knarren weten echter wel hoe je een simpel plot naar hun hand moeten zetten. De onderlinge gesprekken zijn lekker simpel en dik aangezet, maar werken omdat alle mannen genoeg ervaring hebben in het B-werk waarin zij veelal het lichtpuntje waren daar zij ook echt kunnen acteren en weten wanneer er meer een knipoog verwerkt kan worden in de dialoog en het acteerwerk. Het plot zelf is natuurlijk heel simpel en als kijker weet je (helaas) dat niet iedereen van de oude garde het gaat overleven. Gelukkig is het bodycount hoog waarbij deze oude knarren bewijzen nog altijd hun mannetje te kunnen staan in een bloederig actievehikel, want bloederig is het zeker. Niet voor niets krijgt VFW de stempel actie-horror mee. Joe Begos maakt goed gebruik van de donkere omgeving en voorziet de film buiten het bloederig geweld ook van veel rode tinten. Aangevuld met een soundtrack welke gezien de retro vibe niet heel verrassend veel synthesizer geluiden bevat. Het plot van deze film doet er eigenlijk weinig toe en eerlijk is eerlijk de slechterik Boz, gespeeld door Travis Hammer, maakt ook weinig indruk. Ondanks de nare inslag maakt zijn Boz weinig indruk in het geheel en je wacht als kijker op het moment tot Fred of een van zijn kompanen het recht doen zegevieren, want dat dat moment komt staat al vanaf het begin vast. Vaste prik is natuurlijk ook de jonge vrouw welke denkt het zelf allemaal op te kunnen lossen maar al snel tot het besef komt dat de oude rotten haar beste kans zijn om de nacht te overleven. VFW is niet hoogstaand, maar levert precies wat het beloofd. Bloederige retro actie met een simpel plot, maar een oude ervaren cast welke daar wel raad mee weet.
