Mijn laatste dag op Imagine omdat ik er op de zaterdag bij de best of niet bij ben. Vandaar echter genoeg te zien en te beleven aangezien er 4 films op het programma staan. 1 daarvan is Attachment welke in de bovenste regionen bivakeert bij de Silver Scream competitie. Zeer benieuwd of ik mee kan gaan in iedereen die de film al gezien heeft. Naast Holy Spider( heel erg benieuwd) en Mona Lisa and the Blood Moon is er nog de afsluitfilm Sick of Myself.
Holy Spider verteld het verhaal van een vrouwlijke journalist Rahimi welke in de heilige stad Mashad op zoek gaat naar de moordenaar van prostituees. Welke bekend staat als Spider. Als ongetrouwde werkende vrouw wordt zij al scheef aangekeken terwijl zij steeds dieper gaat om de moordenaar te vinden. Maar het meest schokkende lijkt pas te komen nadat er een doorbraak in de zaak is gekomen. Holy Spider laat zich zien als een ijzersterke thriller met 2 hoofdpersonen welke zeer aan elkaar gewaagd zijn. Zar Emir- Ebrahimi speelt de vrijgevochten Rahimi met verve en laat zich niet verleiden tot grote gebaren, hierdoor blijft haar vertolking sterk en is zij de heldin die deze film nodig heeft. Mehdi Bajestani zet daar en tegen een door geloof gedreven moordenaar neer zoals we slecht weinig gezien hebben. Het doet je als kijker vrezen en niet zozeer voor moslims het gaat om het fanatisme waarbij het geloof een vrijbrief zou zijn voor alles en dat is iets wat onder fanatici van elke geloofstrooming kan gebeuren. Regisseur Ali Abbasi levert hiermee een sterke thriller af welke op 3/4 een eigenlijk duisterder randje krijgt dan de acties van de moordenaar zelf. Een aanrader welke binnenkort ook nog te zien zal zijn in de Nederlandse bioscopen.
Ana lily Amirpour maakte een aantal jaren geleden het fantastische A Girl Walks Home Alone At Night. Haar 2de film The Bad Batch ging rechtstreeks naar de streamingdienst ondanks grote namen als Keanu Reeves, Jason Mamoa en Jim Carrey. Nu is daar haar 3de film Mona Lisa and the Blood Moon. Mona lisa is een Koreaanse jonge vrouw welke tijdens de volle maan uit een psychiatrische inrichting weet te ontsnappen. Hiernaar trekt ze naar New Orleans waar ze in aanraking komt met meerdere kleurrijke figuren waaronder de stripper en alleenstaande moeder Bonnie Hunt. Mona Lisa and the Blood Moon moet het heel erg hebben van de vertolkingen van de kleurrijke figuren rondom hoofdpersoon Mona Lisa ( Jeon Jong-Seo). Met Jeon Jong-Seo heeft Ana Lily weer een sterke hoofdrolspeelster gevonden welke intrigreert zonder dat je als kijker haar volledige achtergrond meekrijgt. Door haar vertolking blijft zij een mysterie en worden haar krachten nergems uitgelegd. Een echt verhaal is er niet buiten de reis die de hoofdpersoon aflegt met de zijwegen die daarbij horen. Hierin spelen 3 figuren een sleutelrol. De eerste is die van Ed Skrein in een zweverige alternatieve rol welke hem verrassend goed past. Nummer 2 is Kate Hudson als Bonnie Hunt. Een nogal zelfzuchtige stripper welke al snel doorheeft welke mogelijkheden er uit te buiten zijn van Mona Lisa met alle gevolgen van dien. De laatste is Craig Robinson als agent Harold welke het zijn missie heeft gemaakt Mona Lisa in te rekenen nadat hij gewond is geraakt na hun eerste ontmoeting. En eerlijk is eerlijk een serieuze Craig is een verademing. De film kijkt lekker weg, maar heel erg beklijven doet het geheel niet. Erg is dat niet want het is zeker geen ramp om deze film te kijken.
Attachment sprak mij in eerste instantie niet zo aan maar met een 2de plek in de tussenstand was mijn nieuwsgierigheid gewekt. Het verhaal begint met hoe Maja, een Deense actrice en Leah een vrouw op vakantie in Denemarken verliefd worden. Na een periode in Denemarken gebivakeerd te hebben trekken ze na een ongeluk samen naar Engeland waar de Joodse Leah een huis deelt met haar moeder. Daar komt de relatie onder druk te staan door de overbezorgde moeder van Leah welke ook Deens roots heeft. De film opent al snel met de kennismaking van Leah en Maja en al snel wordt duidelijk dat het knetterd tussen die twee het mag dan ook geen verrassing heetten dat het meer wordt dan een vakantieliefde. Ellie Kendrick ( Leah) en Josephine Park ( Maja) delen een zeer sterke chemie en het samenspel zorgt ervoor dat je als kijker al snel verknocht bent aan die twee. Des de zwaarder wordt het in Engeland wanneer Chana, de moeder van Leah (fantastische rol van Sofie Grabøl) tussen hun komt te staan. Dat er meer speelt wordt voor de kijker al snel duidelijk, maar hoe frustrerend het karakter van Sofie laat heel weinig los. Ondanks dat er af en toe gezwijmeld en gelachen mag worden neemt de spanning gestaag toe. Naar het einde toe wordt het zelfs naargeestig zonder dat de makers aan effectbejag doen. Regisseur Gabriel Bier Gislason weet zijn eigen geschreven verhaal mooi en klein in beeld te brengen. Daarbij geeft hij de drie hoofdrolspeelsters genoeg ruimte om te schitteren in hun rollen welke voor de kijker cruciaal zijn. Attachment is naar mijn ogen de terechte winnaar van de Méliès d’argent award tijdens het Festival
De afsluiter voor mij tijdens het festival en tevens officiele afsluit film was Sick of Myself. Een film die het narcisme en aandachtsdrang van de mens gruwelijk op de hak neemt. Signe en Thomas zijn een jong hip stel waarbij Thomas als aanstormend kunstenaar overal snel de aandacht opeist. Hier kan Signe steeds slechter mee omgaan en zij neemt een rigoreus besluit om de aandacht weer op haar gevestigd te krijgen. Wat vooral duidelijk wordt is hoe schadelijk en giftig hun relatie is, maar krijgt Signe dit op tijd door voor zij zichzelf onherstelbaar verminkt? Sick of Myself laat zichzelf het best omschrijven als een schrijnende satire op het narcisme en groeiende aandachtsdrang van de samenleving. Ondanks dat er genoeg te lachen valt is het gewoon schrijnend om te zien waartoe iemand in staat is om erkend en herkend te worden. Liever voor het leven verminkt en daardoor aandacht krijgen dan gezond in de anonimiteit te vertoeven. Het klink voor sommige als ver van je bed. Maar in alle eerlijkheid zie je verschillende Social Media dit gedrag ( zij het vaak minder extreem) het grote probleem bij Sick of Myself en soortgelijk maatschappij kritische films is dat de hoofdpersonen vaak niet zo sympathiek zijn. Hierdoorheb je minder te doen met Signe, een sterke rol van Kristine Kujath Thorp. De makers weten het geheel weten de kijkers meer dan eens te shockeren met nare beelde van Signe terwijl ze steeds verder aftakeld. Sick of Myself is de film waarbij ik het meest gelachen heb tijdens Imagine, maar het beste is deze maatschappij kritische film niet. Daarvoor had er meer noodzaak in de acties van Signe en Thomas moeten zitten zodat beide niet alleen als narcistisch geziennkunnen worden want dit wekt gewoon heel weing symapthie.