Afgelopen jaar scoorde Spike Lee voor het eerst in tijden weer eens met een film welke door zowel critici als het publiek warm werd ontvangen. Na hem eerder in de bioscoop gemist te hebben, moest ik nu wel deze comeback van Spike Lee zien met een verhaal welke gezien zijn voorvechtersrol voor gelijke rechten voor Afro-Amerikanen op het lijf geschreven staat.
Ron Stallworth is een Afro Amerikaanse man welke als eerste kleurling toetreed tot het politiecorps van Colorado Springs. Daar blijkt hij meer ambitie te hebben dan om als archief medewerker aan de slag te gaan. Hij komt terecht bij de undercover afdeling waar hij een gewaagde stunt uithaalt. Na het zoien van een advertentie besluit hij de Ku Klux Klan te bellen en een aanmelding te bewerkstelligen. r is alleen 1 probleem, als Afro Amerikaan is hij natuurlijk niet bepaald een graag geziene gast daar. Het corps gaat mee in het plan waarin hij al het telefonisch contact onderhoud en waarbij zijn Joodse collega (hoe verzin je het) fysiek het contact onderhoud. Ron begint ondertussen een relatie een voorvechtster voor de rechten van afro-Amerikanen wat de zaak alleen maar verder compliceert.
Het gegeven alleen al is natuurlijk te bizar om te verzinnen en hiervoor geld dan ook de gezegde ‘sometimes the truth is stranger than fiction’ Hoewel het verhaal zich in de jaren ’60 afspeelt is het onderwerp, vooral in Amerika, nu actueler dan ooit. Spike Lee heeft lang bekend gestaan om dit onderwerp in veel van zijn films aan te stippen in veelal niet mis te verstane situaties. Wat opvalt is dat in een film als deze hij bijzonder subtiel te werk gaat en vooral het verhaal vertelt. Daarbij wordt het nooit te zwaar, ondanks dat er best een aantal heftige situaties zijn en is er genoeg ruimte voor relativerende humor zonder dat dit ongepast overkomt. Hierbij is het verhaal natuurlijk belangrijk maar ook de uitvoering waarbij persoonlijke issues bespreekbaar worden gemaakt van een agent welke zijn beroep geheim houdt vanwege het negatieve beeld welke erover heerst of een Joodse agent welke juist door deze operatie ineens wordt geconfronteerd met zijn eigen afkomst terwijl hij er eigenlijk niets mee heeft. Ook is er oog geweest over hoe agenten zoveel mogelijk zelf dingen willen oplossen binnen hun bureau. Wat het meest bij blijft is toch wel de bekrompen redeneringen en gedachtengang van de mensen welke bij de ‘The organisation’ zitten, zoals de Klan zich zelf is gaan noemen om het negatieve beeld te ontwijken. Wat betreft de cast is hoofdrolspeler John David Washington (inderdaad de zoon van Denzel) volledig op zijn plek in de hoofdrol. Hij speelt zeer zelfverzekerd de rol van Ron Stallworth met alle onzekerheden die daarbij komen kijken, en het leuke is nergens heb je het gevoel naar de zoon van te kijken. Hij wordt bijgestaan door Adam Driver die als Flip Zimmerman zich als Ron voordoet wanneer deze bij de Klan is. Adam Driver behoort al een paar jaar als een van de grootste talenten van zijn generatie en zijn van nature terughoudende houding komt zeer sterk over waarbij hij ook het persoonlijke dilemma goed overbrengt. Grote verrassing voor mij was Topher Grace als de grote leider David Duke welke heel erg voor hem behoorlijk wat gelijkenis heeft met de echte David Duke. De overige castleden spelen hun rollen vooral in dienst van deze twee maar overtuigen wel stuk voor stuk. Verder vallen de aankleding en de soundtrack heel erg op waardoor je je als kijker volledig in die tijd waant. Het sterke is ook dat het verhaal niet overgeromantiseerd wordt en als dat wel werd gedaan dan zou het eind filmpje waarbij de rellen rondom de verkiezing van Trump in beeld komen waarbij er ook slachtoffers waren gevallen er wel voor zorgen dat je als kijker beseft dat deze film zeer zeker nog van belang is. BlacKkKlansman was een van de beste films van het afgelopen jaar en een ijzersterke comeback van Spike Lee alsof hij nooit is weggeweest.
Extra’s
Met eigenlijk alleen een making of waarbij ook de echte Ron Stallworth aan het woord komt heb ik toch het gevoel dat hier meer uitgehaald had kunnen worden, maar ach de film is al sterk genoeg en het zeker waard om vaker te kijken.