Cats was misschien wel de flop van afgelopen jaar, zowel financieel als kritisch kon deze grote productie geen potten breken. De film had een grote Oscar contender worden en werd daarom ook gepushed naar een release voor 1 januari. Niets bleek minder waar en de film grossierde uiteindelijk in de Razzies. Aangezien Cats eigenlijke de enige musical is welke mijn vriendin kon waarderen en ik altijd wel in ben voor een gokje gingen wij met 0,0 verwachtingen zitten om te zien hoe ‘slecht’ deze film nou echt is.
De Jellicle Cats vormen een magische stam van pratende katten. Ze komen samen op het jaarlijks Jellicle-bal, waar ze proberen de uitverkorene te worden van Old Deuteronomy, de matriarch van de stam die jaarlijks iemand kiest om herboren te worden op een plek die de Heaviside Layer wordt genoemd. De schurk Macavity, die over bijzondere krachten beschikt, dreigt echter roet in het eten te gooien.
Pfffffff, wat was dit een zit zeg!!!! Voor een musical waarin ook veel gedanst wordt swingt de film eigenlijk voor geen meter. Het verhaal sleept zich vanaf minuut 1 voort om via vele omwegen zich naar een voorspelbaar einde te bewegen. En daarbij is het voorspelbare einde wel het minste waar je je eigenlijk zorgen over hoeft te maken. Tom Hooper, welke een Oscar won voor The King’s Speech heeft eigenlijk na deze film geen klassiekers gemaakt, maar wist met zijn versie van Les Miserables wel indruk te maken. Cats blijkt echter van een hele andere orde om te vertalen naar het witte doek. Het verhaal zou zich eerder lenen voor een volledig geanimeerde versie, maar goed als je het toch met mensen doet vraag ik mij serieus af wie akkoord heeft gegeven voor het uiterlijk van deze katten. In de trailers werd al duidelijk dat de vormgeving op weinig steun kon rekenen, echter na het zien van de hele film kon ik mij alleen maar afvragen waarom? Waarom niet gewoon volledig in pak en uren in de grime zodat alles er consistent uitziet. Buiten de oren en staart, welke wel overtuigen, zien de gezichten er veelal vreselijk uit en de handen zijn nergens constant digitaal bijgewerkt met vacht met als klap op de vuurpijl de ring van Judi Dench in vol ornaat in beeld. Naast de oren en staart wisten alleen de grote decors te overtuigen welke de acteurs klein doen lijken (jammer dat ze bij het spoor weer iets waren doorgeslagen waardoor de katten het formaat van een muis of rat leek te hebben). Ondanks dat de film visueel verschrikkelijk tekort schiet zou met het aanwezige acteer en zangtalent toch een sfeervol en swingende film afgeleverd kunnen worden. Helaas valt de film keer op keer dood en weet alleen Jennifer Hudson (hoe kan het ook anders) te overtuigen met haar versie van Memory. Cats kost bijna 2 uur van je leven welke je helaas nooit meer terug zal krijgen, misschien voor mij ooit maar eens de musical gaan kijken om te zien hoe het wel moet.
Extra’s
Ook bij de DVD zitten er bergen extra’s waarbij er veel aandacht is over hoe deze productie tot stand is gekomen. Waaronder kortstondig de pitch waarmee Tom Hooper de studio wist over te halen de cast digitaal aan te kleden. En hoewel 1 kat er goed uitzag bleek dit bij een film met een uitgebreide cast toch een veel groter probleem te zijn. Gezien het vele arbeid er verricht is door de dansers en de acteurs om zich voor te bereiden voor deze film is het des de verwonderlijker dat dit het eindresultaat is geworden. Interessant al die extra’s maar wie heeft er nu werkelijk behoefte aan om deze na zo’n slechte film ook te gaan bekijken.