Na het succes van Daddy’s Home kon een vervolg natuurlijk niet uitblijven. In dit deel hebben de makers ervoor gekozen om opa’s aan het geheel toe te voegen in de vorm van John Lithgow en Mel Gibson. Beide acteurs heb ik hoog zitten en ik was nadat ik van deel 1 genoten heb zeer benieuwd of ik dit vervolg net zo leuk zou vinden.
Brad en Dusty hebben hun strijdbijl begraven en onderhouden beide hun gezin en delen de tijd met de (stief)kinderen. Wanneer voor kerst beide opa’s op visite komen zorgt dit voor de nodige wrijving. De oplossing…. kerst met alle gezinnen in een grote hut vieren. Maar of dit nu een goede oplossing is.
Met een vervolg dreigt altijd de valkuil van teveel in herhaling te vallen of krampachtig iets anders willen doen. Met Daddy’s Home 2 is de eerste van toepassing. Heel veel grappen zijn bijna een directe kopie van situaties uit het eerste deel. Het vervelende is dan ook dat ze minder overkomen. Het is dan ook tekenend dat ik de kinderen en hun situatie/problemen eigenlijk het leukste vond van de film. De toevoeging van de opa’s zorgt er alleen maar voor dat de film voller overkomt en eigenlijk te vol is. De makers doen namelijk ook krampachtig hun best om iedereen aandacht te geven. En tussen de opa’s, vaders, echtgenotes/vriendinnen en kinderen is dat simpelweg teveel. Naast de persoonlijke sores voor iedereen wordt ook het familie thema eigenlijk opgedrongen waardoor het geheel een stuk zoetsappiger overkomt dan het eerste deel. Van het duidelijke plezier wat Mark Wahlberg in het eerste deel uitstraalde plus de chemie met Will Ferrell blijft helaas weinig over en zorgt ervoor dat dit vervolg niet meer dan een tussendoortje is welke voor velen sneller vergeten zal worden dan de tijd die het kostte om hem te kijken en dat kan nooit de bedoeling geweest zijn.
Extra’s
Ook de extra’s bieden weinig meer dan een making of en een gag-reel en bij een leukere film had ik hiernaar uit gekeken. Nu kon het misschioen een redding zijn en dat werd het helaas niet.
Trailer
