Een van de meest verrassende films afgelopen jaar was Jojo Rabbit van regisseur Taika Waititi. De film won een Oscar voor beste scenario en dat terwijl de pers niet unaniem lovend was terwijl het publiek de film wel omarmde. Ik had hem helaas gemist in de bioscoop dus pakte mij kans toen de film op schijf uitkwam.
Johannes, die door het leven gaat als Jojo, is een jong Duits jochie welke aan het einde van de 2de wereldoorlog opgroeid en een groot aanhanger is van Hitler. Sterker nog zijn denkbeeldige vriend is Hitler zelf. Zijn moeder is echter een stuk liberaler, maar gedoogd het fanatisme van haar zoon. Wanneer Jojo er achter komt dat er een Joods meisje ondergedoken zit in zijn huis is hij volledig van slag. Joden zijn toch de vijand? En wat als hij haar verraad, komt zijn moeder dan niet in de problemen? Een roerige tijd breekt aan voor Jojo waarbij verandering centraal staat.
Jojo Rabbit opent met een scene waarbij hij in gesprek is met zijn denkbeeldige vriend Hitler. Een hele bijzondere en wrange scene welke ondanks de lichte toon wel degelijk aankomt. Het is het product van propaganda zoals dat er destijds wel degelijk was en welke nog steeds in veel gebieden plaatsvinden. Jojo Rabbit toont de ontwikkeling wanneer iemand met de tegenstelling geconfronteerd wordt als hetgeen altijd zijn wereld is geweest. Regisseur Taika Waititi, welke ook het script schreef, kleed de film verder aan met vele bizarre personages en situaties. Hierdoor blijft de film redelijk licht van toon ondanks de donkere wolken welke zich boven Jojo samenpakken. Taika Waititi neemt met deze film en de insteek toch behoorlijk wat risico, door een luchtig en bij vlagen absurd sausje over het hele Nazi gebeuren te gooien. Dankzij de sterke cast waar de regisseur zelf ook onderdeel is als denkbeeldige Hitler komt het absurde sterk over. Wat minder goed overkwam waren de accenten welke bijna nergens constant van niveau waren dit stoorde mij toch wel een beetje. Hoewel het absurde best aanstekelijk werkt zorgt dit op een aantal momenten dat het dramatische impact ontbreekt. Uiteindelijk doet het weinig af aan het feit dat Jojo Rabbit een bijzondere film is welke van begin tot eind boeit. Dat is ook mede te danken aan de zeer innemende jonge hoofdrolspeler Roman Griffin Davis welke overduidelijk en overtuigend het hart van de film vormt. Dat de film een Oscar won voor het beste aangepaste script is ook zeker niet verrassend of onterecht net als de nominatie van de zeer mooie rol van Scarlett Johansson als Jojo zijn moeder. Had de volledige uitvoering net wat stabieler geweest had Jojo uit kunnen groeien tot een absolute klassieker, Nu is het een boeiende film die vermaakt en misschien ook wel stof tot nadenken geeft.
