Nostalgie is een bijzonder iets en nostalgische gevoelens is iets wat bij iedereen wel eens opkomt. Zo is het gezegde vroeger was alles beter ontstaan uit deze gevoelens. Niet dat ik het daar mee eens ben, maar uit het verleden kan je wel lering trekken en af en toe terugdenken een mooie en leuke momenten. Zeker als het hier en nu je tegen begint te staan, maar hoever moet je hierin gaan? Dat is het gedachtegoed waar de makers van La Belle Epoque mee spelen in deze nostalgische dramedy.
Victor is een zestig jarige cartoonist welke de grip op zijn leven begint kwijt te raken. Het werk wilt niet meer vlotten, zijn vrouw zet hem het huis uit en hij lijkt een beetje verloren in de huidige maatschappij welke meer gestaafd is op technologie. Antoinne, een goede vriend van zijn zoon, leidt een bedrijf dat gespecialiseerd is in het naspelen van historische gebeurtenissen welke mensen willen herbeleven. Victor komt echter met een bijzonder verzoek, namelijk dat het de periode wilt herbeleven waarin hij zijn vrouw leerde kennen en verliefd op haar werd in 1974.
Film welke inspelen op nostalgische gevoelens zijn er natuurlijk veel. Vaak zijn dat remakes, biografieën of historisch getinte films. In La Belle Epoque van Nicolas Bedos wordt er een andere invalshoek gebruikt. Het bedrijf van het karakter Antoinne, een heerlijke rol van Guillome Canet, speelt hierbij een cruciale rol. De bezetenheid van het karakter Antoine komt fantastisch over met alle nukken en nadelen die hierbij komen kijken. Dat zijn nieuwe klant Victor, welke hij al kent van jongs af aan, een ander verzoek heeft zorgt ervoor dat ook hij verandert. Hij benadert namelijk zijn eigen verloren liefde, Margot ( de verleidelijke Doria Tillier) om de rol van de jonge Marianne (vrouw van Victor) te spelen. Hoe heden en verleden en gespeelde en echte gevoelens in elkaar overgaan is de verdienste van een goed en vlot geschreven script en een cast welke nergens vergeet dat deze film om gevoelens draait en niet om de gimmick van Antoine zijn bedrijf. Daniel Autieul geeft prachtig vorm aan de verloren Victor welke zichzelf stukje bij beetje terugvind bij het weerzin met zijn oude liefde. Hij is het voorbeeld van iemand wie zijn plek niet helemaal kan vinden in de huidige door technologie beheerste wereld. En hij zal daarbij echt niet de enige. Het vroeger was alles beter gevoel zorgt ervoor dat hij stukje bij beetje het contact verliest met zijn geliefdes waaronder zijn nog altijd knappe vrouw, een mooie rol van Fanny Ardant. Een vrouw welke ook stiekem terugverlangt naar hoe het vroeger was en zich graag jong wilt voelen. Alle nostalgie ten spijt draait de film vooral om acceptatie en het kunnen loslaten van wat geweest is. Daarbij deelt de cast een fantastische chemie en is het verhaal en de dialogen van genoeg komedie voorzien. La Belle Epoque is daarmee een film geworden om heerlijk weg te kijken en zijdelings terug te denken aan je eigen mooie momenten welke je misschien ooit zou willen herbeleven.
