Met alle films die er in een jaar uitkomen ontkom je er bijna niet aan dat je een aantal titels mist in de bioscoop. Lady Bird was daar een van en daar baalde ik destijds wel van aangezien deze film zeer hoog stond aangeschreven met een aantal namen welke bij mij hoog stonden aangeschreven. Zo is daar de jonge Soiarse Ronan in de hoofdrol van Lady Bird, Laurie Metcalf als der moeder en filmhouse favorite Greta Gerwig die voor het eerst achter de camera plaatsnam als regisseur. Gelukkig is daar altijd de DVD/Blu-Ray uitgave om gemiste films alsnog te gaan kijken.
Christine ‘Lady Bird’ McPherson is een 17 jarige Highschool studente uit Sacremento welke niets liever wilt dan ontsnappen uit de sleur van deze stad. Zeer tegen de zin van haar moeder wilt zij naar New York gaan om te studeren. In haar laatste jaar op school maakt Lady Bird een hoop mee, van verliefdheid, nieuwe vrienden en de constante strijd met haar moeder voor wie zij niets goed lijkt te kunnen doen. Maar Lady Bird heeft een eigen kijk op alles wat er om haar heen gebeurd en en met vallen en opstaan zal zij haar plek moeten vinden binnen het gezin en de wereld.
Vanaf het begin van de film wordt duidelijk dat de rol van Lady Bird op het lijf van de Ierse Saoirse Ronan lijkt geschreven. Op geheel eigenzinnige wijze weet zij zich te profileren en af te zetten tegen andere, niet in de laatste plaats met de door haar eigen gegeven naam. Zij schittert op geheel natuurlijke wijze in de titelrol en weet alle onzekerheden van het tienerschap uitstekend over te brengen. Daarbij heeft zij een natuurlijke charme waardoor je als kijker nergens sympathie voor haar kan verliezen. Laurie Metcalf, bekend van onder andere de serie Rosanne, schittert als moeder Marion. De momenten dat de twee dames het scherm delen kunnen echt als hoogtepunten gezien worden waarbij beide in al hun doen en laten schitteren en overtuigend een moeizame moeder/dochter relatie overbrengen zonder in melodrama door te schieten. Tracy Letts moet het doen met een kleinere rol, maar weet op een rustige wijze een paar keer zeer gevoelig uit de hoek te komen en fungeert als een soort rots waar beide dames aan hangen. Het gezinsdynamiek is sowieso bijzonder met de thuiswonende broer Miguel, gespeeld door Jordan Rodriguez, en zijn vriendin Shelly, gespeeld door Marielle Scott. De kibbelende broer en zus dynamiek zal voor velen toch zeer herkenbaar zijn. De laatste rol welke ook echt uitgelicht dient te worden is die van Julie, de beste vriendin van Lady Bird, gespeeld door Beanie Feldstein. Buiten dat zij een droge komische timing heeft voelt de vriendschap tussen de twee hecht en is het mooi om te zien hoe beide actrices omgaan met de veranderende dynamiek van hun vriendschap welke hoort bij het volwassen worden. Lady Bird is sowieso een prachtig mooi portret over volwassen worden. Schrijfster en regisseur Greta Gerwig heeft veel van haar eigen in het verhaal gestopt, zij geeft in de extra’s ook aan dat het een waargebeurd verhaal is maar niet biografisch. Zij heeft met de cameraman voor een natuurlijke look gezorgd waarbij haar geboorteplaats Sacremento mooi en natuurlijk in beeld wordt gebracht. Ook het tijdsbeeld, het verhaal speelt zich af in 2003 geeft aan dat dit verhaal aardig wat autobiografische invloeden heeft en maakt een aantal ontwikkelingen ook realistisch. Als regisseur laat zij de acteurs schitteren, ook de kleinere niet benoemde rollen weten stuk voor stuk een impact te hebben op de ontwikkeling van de hoofdpersonen. Ik heb in het verleden al een paar keer genoten van het acteerwerk van Greta Gerwig en met Lady Bird bewijst zij ook als schrijfster en regisseur uitstekend uit de voeten te kunnen. Lady Bird scoorde afgelopen jaar dan ook zeer terecht 5 Oscar nominaties, maar gezien de korte lengte van de film (slechts 90 minuten) verkleinde dat de kans op winst toch een beetje. 90 minuten zijn niet lang, maar lijken wat dat precies genoeg om de cast te laten schitteren en Greta Gerwigs Sacremento te gaan waarderen zoals Lady Bird dat ook doet. Een zeer sterke coming of age film over het volwassen worden zonder dat dit aan een liefde of persoonlijke tragedy te hangen maar vooral aan de ontwikkeling van relaties en dan met name die van de moeder en dochter.
Extra’s
Met een making en een commentary feature zijn er niet veel extra’s. bij de making oftewel the realisation wordt duidelijk met hoeveel liefde Greta deze film heeft gemaakt. naast het commentaar van haar en de cast is het mooi om te zien met hoeveel bewondering zij kijkt naar de acteurs die haar verhaal tot leven moeten brengen. Weinig extra’s dus maar zeker waard om na de ander half uur nog een kwartier aan vast te plakken.