Darren Aronofsky is zo een regisseur waarbij de harten van menig filmliefhebber sneller gaat kloppen als er weer een nieuwe titel van hem uitkomt. Met titels als Pi, Requiem for a Dream, The Wrestler en Black Swan heeft hij naam gemaakt als een eigenzinnige regisseur welke originele niet alledaagse films aflevert. Zo was het niet anders met Mother! welke vanaf moment één zeer verdeeld ontvangen werd. Oftewel you hate it or you love it.
Een man en een vrouw wonen samen in een idilisch onderkomen welke door de vrouw volledig wordt opgeknapt. De man zit als schrijver/dichter met een writers block. De relatie is vredig, maar wanneer er plots een vreemdeling aan de deur verschijnt worden de eerste scheurtjes in de relatie zichtbaar. De man lijkt alles goed te vinden terwijl de vrouw het maar apart vind dat eerst de man verschijnt en daarna zijn vrouw, Om vervolgens ook hun ruziënde zoons over de vloer te krijgen. De rust lijkt volledig verloren in hun huis, maar er staat nog veel meer te gebeuren.
You hate it or you love it was het devies wat ik meekreeg. Helaas zie ik het niet zo zwart wit en volgens mij kan dat ook niet met zoveel symboliek als dat er in Mother! gestopt is. Ik neem jullie mee in mijn gevoel waardoor ik misschien op het einde wel tot een eindcijfer kom. Het begin voelt heel rustig aan waarbij een stel gelukkig is met hun omgeving maar de man worstelt met zijn inspiratie. De wijze waarop de chaos hun huishouden binnendringt voelt heel erg geforceerd aan. Dit ligt niet aan de rollen van Ed Harris en Michelle Pheiffer maar meer aan die van Jennifer Lawrence en Javier Bardem. De relatie die zij symboliseren is volledig uit balans en weet daarom weinig medeleven op te wekken. Wanneer de eerste climax geweest is lijkt er toch een balans te komen en het acteerwerk gaat dan er dan ook op vooruit. Op dit moment zullen vele kijkers al een vermoeden hebben dat er iets vreemds aan de hand is (Iets wat ik eigenlijk meteen had) De chaos uit het tweede gedeelte komt veel heftiger over doordat de vrouw (Jennifer Lawrence) zich in tegenstelling tot het eerste deel zich wel verzet tegen deze opkomst in plaats van het zich laten welgevallen. De chaos wordt haar echter nog meer opgedrongen en nog erger de man omarmd deze nog meer. Het verhaal komt hierdoor in een stroomversnelling en het zal voor velen steeds duidelijker worden wat er daadwerkelijk aan de hand is. En daar komt het, accepteer je dit en omarm je dit gegeven of kan je er niets mee waardoor je de film volledig afschrijft. Ikzelf zat met een film welke mij in het begin niet kon grijpen, maar waarbij ik het einde toch best fantastisch vond. Kon je de films van Darren Aronofsky altijd al echt waarderen, met name de symbolische kanten van zijn films? Dan zul je weglopen met deze film zo niet waag je er dan niet aan want dat voorkomt een hoop frustratie. Ben je gewoon nieuwsgierig? Geef deze film dan een echte kans en keep an open mind. Je zult na mijn mening aan het einde beloond worden en als het goed is het gehele verhaal in een ander perspectief gaan zien