De nieuwe film van regisseur Céline Sciamma, van onder andere Tomboy en Girlhood. Ik heb in alle eerlijkheid deze films nog niet gezien, maar gezien de veelal positieve reacties moet ik dat toch maar eens gaan doen. Portait behoorde niet tot de Oscar genomineerde films maar wist wel een Golden Globe nominatie te scoren. Ook de online score doen vermoeden dat dit wel eens een klein meesterwerk kon wezen en ging ik er eens goed voor zitten.
Marianne is een kunstenaar en als schilder beweegt zij in een echte mannenwereld. Zij wordt benaderd om in Bretagne ene Heloise te schilderen. Het betreft een huwelijksportret, echter is Heloise niet blij met het voorgenomen huwelijk en weigert daarom ook model te staan. Marianne wordt met een smoes geïntroduceerd in het huishouden zodat ze Heloise kan observeren om vervolgens in de avonduren aan het portret te werken. Omdat Marianne wel altijd dichtbij Heloise is om te observeren krijgen de twee vrouwen ook een band, een band welke zoveel meer wordt dan alleen vriendschap.
Het verhaal van een onmogelijke liefde is natuurlijk niet nieuw en is vele malen verfilmd met de nodige klassiekers. Met Portrait de la Jeune Fille en Feu weet regisseur Céline Sciamma echter toch een sterke en unieke film te maken welke zich kan meten met de beste in het genre. Het verhaal wordt rustig opgebouwd waarbij de twee hoofdrolspelers de tijd krijgen om elkaar te ontdekken in hun rol waardoor de ontluikende liefde ook als zodanig wordt beleefd door de kijker. Het verhaal van Céline verliest ook de tijdsgeest waarin het verhaal zich afspeelt geen moment uit het oog. Waar een film als deze eigenlijk het meest mee staat of valt zijn de hoofdpersonen die een natuurlijke en geloofwaardige chemie met elkaar moeten delen maar ook de gunfactor krijgen van de kijker. Noémie Merlant speelt de vrijgevochten en toch feministische Marianne op een ingetogen wijze. Marianne is een vrouw die gebukt gaat in een mannenwereld maar daar op haar manier toch tegenin gaat. Adéle Haenel speelt de teruggetrokken Heloise, welke na een terughoudende kennismaking over eenzelfde observatie methode blijkt te beschikken als de schilderes Marianne. De manier waarop zij stukje bij beetje zich openstelt komt nergens gedwongen of gemaakt over. Tussen de twee dames heb je nog de jonge werkster Sophie, een mooie en ingetogen van Luàna Bajrami, die dient als een verbindende factor. Haar rol geeft echter ook zeer duidelijk de rolverdeling weer in deze tijd en waar de vrouwen toch een onderdanige rol hadden. Naast het basis verhaal zit er ook veel symboliek verwerkt in de film welke draait om onmogelijke liefdes, denk aan het Orpheus verhaal, waar het einde een directe verwijzing is naar het dramatische slot. Portrait de la Jeune Fille en Feu behoort tot de beste films welke ik afgelopen jaar gemist had, maar welke ik gelukkig nu toch in mijn collectie heb.
Extra’s
In de extra’s een interview met een kunstenares welke het schilderwerk verzorgde voor de film en als handmodel fungeerde in de scéne’s waarbij Marianne aan het schilderen was. Ook dit laat direct zien hoeveel zorg en toewijding in deze prachtige film is gestopt.