Ricki (Meryl Streep) krijgt een telefoontje van haar ex-man, waar zij te horen krijgt dat hun dochter door een zeer slechte periode van haar leven gaat. Julie (Mamie Gummer) is namelijk opzij gezet door haar man voor een andere vrouw. Gezien dit plotseling is gebeurt heeft zij moeite met het verwerken van het stuk lopen van haar huwelijk. Ricki zoekt haar dochter op en komt in een zeer ongemakkelijke situatie terecht, want zij zelf heeft jaren geleden haar man en kinderen gelaten voor haar muziek carrière.
Is dit een van Meryl Streep haar beste films? Nee. Is dit haar slechtste? Nee. Deze antwoorden zetten ook meteen de toon voor de film. Vlees nog vis. Niet echt een drama, niet echt een comedy. Ze hebben te veel proberen te doen in te weinig tijd. Jaren lange verwaarlozing door een moeder wordt opgelost in 1 week door een paar liedjes te zingen. Met de individuele scenes op zich zijn niets mis mee, redelijk geacteerd en deels geloofwaardig. Het verhaal is ook niet slecht, maar zeker niet goed. Hadden ze de film langer gemaakt of bepaalde elementen eruit gelaten dan zou hij zeker hoger scoren dan nu. Hoewel er niets mis is met het acteerwerk van de cast leden valt mij toch op dat mevrouw Streep iets nieuws probeerde met karakter Ricki. Deze ‘free spirited’ 60 plusser heeft wat trekjes van een ander typje waar we mee bekend zijn, namelijk captain Jack Sparrow. Meryl zet naar mijn mening moeder Ricki neer als iemand die in het verleden stevig heeft gefeest en moeite had van de pillen af te blijven. Niets mis mee, als het niet was dat ze er bijna de hele film een geconstipeerde blik aan overhield. Hoewel de film gewoontjes is bevat het een paar momenten die je lichtelijk kunnen raken. Momenten waar de liefde tussen vader, moeder en kind onder zware druk komt te staan. Momenten van tolerantie en totale acceptatie. Maar ook met deze momenten presteert deze film ondermaats daar kan ook de ervaren regisseur en Oscarwinnaar Jonathan Demme niets aan veranderen.
Trailer
