Judd Apatow de man achter veel komische films als producer stapt weer eens als regisseur achter de camera. Na de The 40 Year old Virgin en Knocked Up weet hij zijn komische films vaak van een persoonlijke en dramatische touch te voorzien. Dit komt soms vanuit hemzelf (This is 40) en soms vanuit andere (Funny People en Trainwreck). Dit keer is hij met komiek Pete Davidson aan de slag gegaan welke een aardige rugzak heeft met een dramatisch verleden.
Scot is 24 jaar en zijn leven lijkt volledig vastgelopen te zijn. Gezegend met ADD en ziekte van Crohn drukt ook het trauma van zijn overleden vader op zijn gemoedstoestand. Op 7 jarige leeftijd verloor hij zijn vader die brandweer was. Nu verlaat zijn zusje het ouderlijk huis om te studeren en tot overmaat van ramp krijgt zijn moeder een nieuwe vriend welke ook nog eens brandweer is. Scott zijn leven staat op instorten en het wordt alleen maar erger, of weet hij toch iets van zijn leven te maken en zijn ambitie om te tattoo artiest te worden waar te maken?
Pete Davidson is een in Amerika aardig beroemde komiek welke het regelmatig van wat zwartgallige humor moet hebben. In het echte leven is Pete zijn vader verloren tijdens 9/11 toen deze als brandweerman werkzaam was om mensen uit de Twin Towers te redden. Deze film zal daarom zeker in zijn situatie niet makkelijk zijn geweest om te maken. Veel van de dingen waar Scott tegenaan loopt zal hij zelf ook mee gezeten hebben. Judd Apatow heeft wat dat betreft een vaste formule bij zijn films waarbij wat persoonlijke ontwikkeling voor de hoofdpersoon bij komt kijken en dat is bij the King of Staten Island niet anders. Pete Davidson laat echter zien zich uitstekend te lenen voor deze rol want hoewel de rol hem misschien op het lijf geschreven is moet je het als acteur toch laten zien. Scott is misschien niet altijd de meest sympathieke gozer, maar als kijker krijg je toch snel begrip voor zijn persoon en ga je meeleven. Gelukkig gaat de omslag in deze film ook geleidelijk en is de boodschap breder dan je in eerste instantie zou denken. Niet alleen Pete weet te overtuigen, ook de eigenlijk altijd charmante Marisa Tomei schittert als zijn moeder Margie. De manier waarop zij opbloeit wanneer zij na jaren weer liefde vindt, maar ook de manier hoe zij omgaat met haar bijna onmogelijke zoon Scott overtuigt en zij vormt dan ook samen met Pete het hart van de film. Buiten de ontwikkeling van Scott vormt de film ook een eerbetoon aan de brandweer. Daarbij speelt Steve Buscemi (welke voor hij acteur werd zelf brandweerman was en bij 9/11 als vrijwilleger mee hielp) een mooie rol als Brandweer kapitein van de nieuwe vriend van Margie waarbij hij tevens een oud collega was van Scott zijn overleden vader. Het jammere is wel dat ondanks er in het begin er wel gesproken werd er over het algemeen weinig aandacht is voor de wijk Staten Island. Dit doet overigens weinig afbreuk aan het geheel aangezien The King of Staten Island een zeer aangename zit zit met genoeg humor en een Pete Davidson welke zeer goed te pruimen is in de hoofdrol. Let wel, de meeste humor in de film is nogal zwartgallig en daar moet je wel van houden.
Extra’s
Een leuke making off waarbij de persoonlijke touch van de film aandacht krijgt en ik heel eerlijk, meer respect kreeg voor Pete Davidson. De geknipte scenes zijn grappig, maar worden niet heel erg gemist in de film. Het alternatieve einde is heel grappig maar haalt het niet bij dit einde welke ook stiekem ook een eerbetoon aan zijn vader en de twin towers is. De bloopers zijn eerlijk gezegd goud waard, in tijden niet zo gelachen om de bloopers.
