Halverwege de jaren ’80 in de hoogtijdagen van Saterday Night Live, waren Bill Murray en Dan Aykroyd geen onbekende namen meer in film en tv land. Toen kwam daar de film Ghostbusters van Ivan Reitman waarbij deze heren geflankeerd werden door Harold Ramis en de nog redelijk onbekende Ernie Hudson om zo gestalte te geven aan de legendarische spokenjagers. Met in de bijrollen Sigourney Weaver, welke in tegenstelling tot de Alien films niet bad-ass hoefde te zijn, en Rick Moranis welke later naam maakte met Honey I Shrunk the Kids, groeide de film uit tot een van de grootste hits uit de jaren 80. Het was dan ook niet verwonderlijk dat er in 1989 een minder maar grootser opgezet vervolg uitkwam.
Professors Venkman, Egon en Ray zijn werkzaam op de universiteit van New York maar houden zich veelal met aparte en bovennatuurlijke zaken bezig. Hierdoor worden ze uiteindelijk ook op straat gezet wat de mannen ertoe zet aan de slag te gaan met hun bevindingen en op spoken te gaan jagen. Al snel worden de mannen zeer bekend en bouwen ze een reputatie op onder het volk echter net wanneer ze een groot kwaad op het spoor zijn worden ze dwarsgezeten door de instanties met alle gevolgen van dien.
In 1984 was de film redelijk baanbrekend met de hoeveelheid special effects zonder dat het een Science fiction of fantasy film betrof. Daarbij maakten de makers ook goed gebruik van de komische cast welke op veelal cynische wijze alle gebeurtenissen analyseert. De special effects zijn na ruim 30 jaar redelijk achterhaald maar gezien het tijdsbeeld niet misplaatst. Ook leuk om te zien is dat er ook gebruik werd gemaakt van poppen en animatronics. De humor en het avontuurlijke geheel staan nog steeds garant voor 100 minuten top vermaak waardoor deze klassieker na ruim 30 jaar nog steeds het aanzien meer dan waard is.
Vijf jaar later kwam het vervolg mede geschreven door Bill Murray en Dan Aykroyd. Acteurs welke zelf films gaan schrijven betekende destijds (en nog steeds trouwens) niet altijd dat er een goed verhaal komt.
Het is vijf jaar nadat de Ghostbusters New York en de wereld gered hebben van Zuul en zijn gigantische Marshmallow man. De Ghostbusters zijn echter vergane glorie en zelfs op kinderfeestjes geen graag geziene gast meer. Wanneer Dana, nadat zij jaren geleden met Venkman brak, weer terug in de stad is en er rare dingen gebeuren komt zij weer in contact met de Ghostbusters. Wanneer de Ghostbusters de situatie met Dana gaan onderzoeken komen ze erachter dat er iets broeit onder New York. Daarbij lijken Dana en haar jonge baby het meeste gevaar te lopen.
Ghostbusters 2 is wat je noemt echt een herhalings oefening waarbij als bonus een zeer zoet sausje overheen is gegoten. Destijds zat mij dat niet eens dwars toen ik als 8 jarig ventje deze film in de bioscoop mocht zien met mijn moeder. Nu als volwassenen stoorde ik mij er toch meer aan. Dit kwam ook doordat het verhaal eigenlijk niets nieuws vertelde en minder fris over kwam. Gelukkig bied de film genoeg lol om ook nu weer te vermaken. Het verschil met het eerste deel is al behoorlijk wat betreft kwaliteit special effecten. Benieuwd hoe dat zich vertaald bij de reboot nu 27 jaar later. Dat er al die tijd geen vervolg is gekomen zegt eigenlijk al genoeg over dit tweede deel want waarom de klassieker nog meer schade berokkenen met slappere aftreksels.
Nu is daar de reboot die om de hoek komt kijken en lijkt het erop dat naast de trailer (meeste gehate trailer op Youtube) de film ook te lijden krijgt onder hardnekkige fanboys welke alles wat met deze reboot te maken heeft op voorhand afbranden. Voor de niet bevooroordeelde film liefhebber valt er waarschijnlijk genoeg te genieten aangezien de film bij zowel Rotten tomatoes als IMDB’s meta score voldoendes scoren. Laat je dus niet misleiden door de IMDB score van onder de vier want ook onze recensent heeft zich vermaakt met de reboot maar daarover later meer.
