Vanavond is het weer zover, dan is de prijsuitreiking met de afsluitfilm The Wave. Net als voorgaande jaren wordt de winnaar van de Silver Scream Award pas vannacht bekend gemaakt. Dit is logisch want The Wave heeft nog 2 vertoningen en Love & Peace en The Devils Candy worden ook nog vertoond. Over het algemeen maken deze laatste vertoningen niets meer uit wat betreft de eindstand, maar eerlijk is het wel. Vanavond worden de overige prijzen wel al uitgereikt inclusief die door de jongerenjury van Moviezone. Deze hebben in de afgelopen jaren een paar mooie keuzes gemaakt waarbij in tegenstelling tot wat je zou verwachten de jeugd niet zozeer voor de populairste titels gaat maar voor films welke hun op een andere manier heeft gepakt. Met Housebound, Cheap Thrills, Citadel en Der Sandman blijkt de jeugd toch iets meer te willen dan slappe grappen, veel acties en grote explosies oftewel je typische blockbusterfilm. Ook de Jury Awards verschillen nogal eens met wat het publiek graag zag tijdens het festival. Zo waren er de afgelopen jaren prijzen voor Sunrise en Der Samurai welke een beduidend lagere publieksscore kregen. In tegenstellig tot de winnaar van de zilveren Meliérs vorig jaar Liza, The Fox-Fairy welke ook hoog scoorde bij het publiek (Het was uiteindelijk zelfs mijn favoriet en ik ben nog altijd op zoek naar de DVD, maar vind €30,- via Ebay een beetje te gortig)
Morgen is er nog The Best of Imagine waar ik zelf helaas niet bij kan zijn (Helaas omdat ik 5 van de 6 nog niet gezien heb) omdat het leven ook weer doorgaat. Was heb ik een teleurstellend festival meegemaakt omdat ik deze titels gemist heb? Nee. absoluut niet. Ik heb na vanavond 30 films gezien en 2 short programma’s en er zaten daar voor mij echte parels tussen, (waarbij het overige publiek het niet altijd mee eens was gezien de scores) maar dat is ook het mooie van het Imagine Fantastische Film Festival. Het programma is zo divers dat er voor iedereen wel altijd wat leuks te zien is, het belangrijke hierin is sta er voor open en waag af en toe een gok en je wordt af en toe echt verrast. Ook de Industry lezing was reuze interessant waarbij werd uitgelegd hoe te werk te gaan om je eigen genrefilm aan de man te brengen, iets wat nog te weinig gebeurd met Nederlandse genretitels. Uiteraard was er dit jaar ook weer The Night of Terror, de laatste met Jan Doense als presentator. We hebben op deze gedenkwaardige nacht ook mogen spreken met Jan en zijn opvolgster Absaline Hehakaya (lees hier het verslag en interview) De tentoonstelling verspreid door het EYE en de Virtual Reality ervaring waren/zijn ook zeker aan te raden. Zoals elk jaar valt of staat het festival ook met de vrijwilligers. Waar ik weer een paar bekende maar ook nieuwe gezichten voorbij zag komen (inclusief moeder en zusje), welke weer met veel enthousiasme hielpen met de kaartcontrole, de stembiljetten en overige vragen die festival bezoekers ook hadden. Kortom het was voor mij in ieder geval een zeer geslaagd Festival met slechts 2 titels welke ik matig/slecht vond (tip voor volgend jaar maak de middelst scheurstrip voldoende maar niet bijzonder, is misschien wat reëler i.p.v. meteen van goed naar matig over te gaan) van de 30 die ik gezien heb. Maar nu dan mijn top 5 (dit jaar houd ik mij aan de 5 titels welke er voor mij met kop en schouders bovenuit staken.
Mijn Persoonlijke top 5:
1. The Witch. Is alles wat ik ervan verwachtte en meer. Een verontrustende kijkervaring met ijzersterke acteerprestaties, een gemis dat deze de bioscoop niet redt zoals It Follows dat vorig jaar wel deed (en met succes) Voor iedereen die hem tijdens het festival gemist heeft even wachten tot de DVD release en zoals Barend de Voogd tijdens zijn intro al zei hoe minder je ervan weet des beter.
2. The Boy and the Beast. Elk jaar krijgt Imagine het wel voor elkaar om mooie en sterke animatiefilms uit Azië te vertonen en dit jaar was het niet anders. The Boy and The Beast is prachtig gemaakt, heeft humor, actie, drama en een hart. Het verhaal wat in een en al zoetsappigheid kon verzanden doet dat niet, dankzij de bijzondere band tussen Kyuta en zijn leermeester Kumatetsu.
3. Veteran. De publieksopener en wat voor één!! Een actie komedie zoals zelfs de Amerikanen ze nog maar weinig maken. Veteran weet zowel tijdens de serieuze als de komische stukken te overtuigen. Het verhaal heeft een redelijk realistisch verloop en hoofdrolspeler Hwang Jung-min doet als Do-cheol meer dan eens terugdenken aan Eddie Murphy’s Axel Foley uit de Beverly Hills Cop films en dat is voor beide een compliment.
4. February. Debuutfilm van Osgood Perkins (de zoon van Anthony ‘Psycho’ Perkins) is een verontrustende kleine horrorfilm. Je moet als kijker opletten op de kleine details en zelfs dan wanneer je door hebt hoe het zit is de finale ronduit verontrustend te noemen. Een film die gedragen wordt door de jonge cast en na afloop bij velen nog door hun hoofd zal spoken.
5. The Tag-Along. Dit was voor mij in tegenstelling tot het grootste deel van het publiek een echte topper. Ja, de special effects zien er niet altijd sterk uit, maar daar gaat het bij deze persoonlijke film niet om. Het gaat om menselijk verdriet waardoor men een makkelijk prooi kan worden voor duistere krachten. Het verhaal geeft sterk de huidige situatie in Taiwan weer en combineert het met een spookverhaal welke een paar jaar geleden daar tot actueel nieuws behoorde en nog altijd niet volledig ontkracht is.
Was de rest dan slecht? Nee, de meeste films waren goed en op zijn minst vermakelijk en wat heel belangrijk voor mij was veelal verrassend. Films als Ember, The Similars, Peace & Love, Midnight Special en The Lure verdienen samen met een zooi andere titels ook een eervolle vermelding. Voor alles wat ik gemist heb (in totaal 12 titels ga ik nog op zoek naar alternatieven om deze toch te zien. Vanavond er nog een keer voor zitten met The Wave en dan is het weer klaar voor dit jaar (dit tot grote blijdschap van het thuisfront)
The Wave
Geoloog Kristian en zijn gezin staan op het punt om te verhuizen van het fjordendorpje Geiranger naar Stavanger. Jarenlang hebben Kristian en zijn collega’s een oogje gehouden op de berg Åkerneset. En juist nu dreigt deze instabiel te worden. Een tsunami dreigt… The Wave is een rampenfilm pur sang, maar wel die voor de verandering niet is volgepropt met karakters waar we allemaal mee moeten meeleven en identificeren. Nee, The Wave concentreert zich op het gezin van Kristian waarmee het zichzelf beperkt maar iets belangrijks wel voor elkaar krijgt. Namelijk het publiek te raken. Buiten dat ziet de productie en dan de Tsunami in het bijzonder er fantastisch uit! En goed nieuws want deze film komt eind mei ook in de bioscoop.
Foto’s
