Gisteren moesten we er toch echt tegenaan vanaf 11:40 tot pak en beet 21:30 werden er vier films bekeken. Door een storing kreeg ik helaas niet live elke update de lucht in dus hier alsnog een samenvatting van gisteren en geen vooruitblik maar zo direct een nieuwe blog voor vandaag welke vanavond/vannacht hopelijk wel live updatet wordt met The Night of Terror.
De eerste volle dag met een vol programma waarbij ik helaas niet alles kon zien wat ik wilde, maar dat moet (als het goed is) later deze week goed komen. Naast de films die er volop vertoond worden zijn er ook genoeg andere dingen te doen en vooral te zien tijdens het festival maar daarover later meer. Het draait als movieaddict in eerste instantie om de films en hier een impressie van de eerste vier films die ik gezien heb en waarover ik eigenlijk verdomd weinig over te klagen heb. Ik zeg een goed begin is het halve werk (Veteran) maar het eerste vervolg weet ook een hoog niveau te bereiken.
They Look Like People was de eerste film en is zoals regisseur Perry Blackshear in zijn introductie al zei een microbudget film. Is dat een probleem hier? Nee, want het verhaal steunt vooral op het verhaal en de vertolkingen. De film verteld het verhaal van Chris die op straat zijn jeugdvriend Wyatt tegenkomt en hem in huis neemt. Wyatt hoort echter stemmen die hem voorbereiden voor de beslissende slag van de mensheid tegen het kwaad. Wanneer Chris zijn carriere een dramatische wending neemt lijkt Wyatt een steeds grotere bedreiging te gaan vormen voor zichzelf of de mensen om zich heen, of heeft hij het juist bij het rechte eind? De film bouwt vooral op de twee hoofdrolspelers die met hun natuurlijk spel geloofwaardig over weten te komen als vrienden. Echter de persoonlijke problemen van ieder worden ook sterk belicht en geeft duistere wending aan het verhaal, waarbij je als kijker blijft gissen naar wat er komen gaat met een bloedstollende ontknoping tot gevolg. Een aanrader en met zijn 80 minuten weet deze film het maximale uit het minimale te halen.
Demon van Marcin Wrona werd de 2de film van de dag is een psychologische horrorfilm uit Polen. Wat de mooiste dag uit het leven van Pjotr en Zaneta verandert in een drama wanneer Pjotr zich steeds vreemder gaat gedragen tijdens hun bruiloftsfeest. Er lijkt sprake te zijn van een ‘Dybbup’ wat volgens een Joodse legende in houd dat de geest van een overledene zich vastklampt aan een levende en zijn/of haar lichaam overneemt. Hierdoor verandert de mooie dag in iets naars waarbij duistere geheimen uit het verleden aan het licht dreigen te komen. Voor een film met zo een duister thema valt er verrassend genoeg ook voldoende te lachen. De spanning voert echter de boventoon wanneer Itay Tiran als Pjotr zich steeds vreemder gaat gedragen. Itay weet deze transformatie overtuigend te brengen en samen met de familie dynamiek van zijn schoonfamilie welke probeert te redden wat er te redden valt krijgt Demon een behoorlijk duister sfeertje mee. Het wrange aan het geheel is dat regisseur Marcin zelf ook genoeg last had van demonen welke hem ertoe dreven o vlak voor een festival screening vorig jaar zelfmoord te plegen. Demon is van zichzelf een aanrader gedragen door uitstekende vertolkingen en sterke regie welke van de chaotische gebeurtenissen een samenhangend en overzichtelijk geheel wist te maken.
Embers werd titel nummer 3 van de dag welke voorafgegaan werd door voorfilm Dans ton Regard. De Voorfilm allen al was een aangrijpende combinatie van handmatig met de krijt getekende animatie en herinneringen van leven waarbij de ogen de toegang van de ziel vormen. Embers zal is het regiedebuut van Claire Carré en ze heeft het zichzelf niet makkelijk gemaakt. In een wereld waarbij iedereen aan een constante vorm van geheugenverlies lijdt moeten mensen in een post apocalyptische wereld zien te overleven. We volgen hierbij vijf verhalen van overlevenden welke ieder op hun eigen manier omgaan met het geheugen verlies waar de mensheid door getroffen is. Een dystopisch toekomstbeeld is natuurlijk al vaker geschetst maar zelden op zo een persoonlijk niveau waarbij elk verhaal een nieuwe dimensie toevoegt aan het geheel. Zoals gezegd heeft Claire het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt, maar gesteund door sterke camerawerk en vervallen locatie wordt de wereld in verval prachtig tot leven gebracht. De cast weet de emoties waarbij ieder op zijn eigen manier probeert te overleven natuurlijk en geloofwaardig over te brengen. Waar Veteran tot nu toe de klapper is in mijn ogen is Embers misschien wel het pareltje van dit Imagine Film Festival.
De vierde en laatste titel was Bone Tomahawk er een die ik wel al gezien had, maar graag nog een keer wilde zien om te zien of het effect stand houd nu ik wel een beetje wist wat er komen ging. Bone Tomahawk begint als een echte western waar de harde maar rechtvaardige Sheriff Hunt (Kurt Russel) een reddingsoperatie moet opzetten wanneer de plaatselijke verpleegster/arts Samantha samen met een paar andere ontvoerd is door een groep Indianen. Dit blijken echter geen gewone indianen te zijn en de reis wordt ook bemoeilijkt aangezien Arthur, de gewonde man van de arts, ook mee is. Wat begint als een echte recht toe rechte aan western met zeer kenmerkend traag lopend verhaal. Voer voor echte western liefhebbers, maar het tweede gedeelte is weer echt voor de horrorliefhebbers (met een sterke maag). Is de film daardoor onevenwichtig? Nee, absoluut niet het is zoals Chris Oosterom ook al in het interview zei dit is geen crowdpleaser maar wel een film die intrigeert. Voor een volledige review kijk hier
