Jeugdsentiment is een mooi, maar ook een gevaarlijk iets als filmliefhebber. Ik kijk nu al zo’n 30 jaar actief naar films en schrijf er alweer zo’n 5 jaar erover. In die 30 jaar heb ik de nodige klassiekers voorbij zien komen of dat nou al klassiekers waren voordat ik geboren was zoals Ben Hur, Gone With The Wind, Singing in the Rain, The Magnificent Seven, The Godfather I&II, One Flew over the Cuckoo’s Nest of E.T. om er een paar te noemen. Of dat het meer recente klassiekers zijn zoals The Indiana Jones films (minus die laatste), Fight Club, The Shawshank Redemption, Memento, The Matrix, Gladiator, The Gremlins, Jurassic Park, The Ghostbusters en ga zo maar door. Buiten dat ben ik in de jaren 80 en 90 verwend geweest met veel tv series, welke nog steeds een zeer hoog nostalgie gehalte hebben.
Nu worden we de afgelopen jaren natuurlijk doodgegooid met sequels, remakes en reboots van films en series. Waarbij je soms de vraag kan stellen of geld misschien het enige is waar men aan denkt in Hollywood in plaats vermakelijke, aangrijpende en originele verhalen te willen vertellen via films. Daar komt bij dat er hele generaties zich zitten te verbijten als weer een titel uit hun jeugd of jongere jaren een opknapbeurt krijgt, die op zijn zachtst gezegd niet aan het origineel kan tippen (Ik noem een Robocop als een voorlopig dieptepunt). Gelukkig zijn er ook titels welke wel top vermaak weten te bieden. Ik noem de eerste Transformers film, 21 Jumpstreet en Evil Dead (om een paar positieve uitschieters te noemen) Nu gaan we deze zomer te maken krijgen met twee regelrechte klassiekers welke een reboot en een remake krijgen. Ben Hur, mede recordhouder met 11 Oscars, krijgt in augustus een remake en het gebrek aan aandacht voor deze film beloofd eerlijk gezegd weinig goeds (Zal het iets te maken hebben met Morgan Freeman’s rasta kapsel in de eerste trailer???). En het is ook niet zomaar iets om een van de grootste klassiekers uit de filmgeschiedenis te remaken. De meest besproken reboot van dit jaar is toch wel die van The Ghostbusters. Waar fans wereldwijd al jaren om een sequel smeken, waarbij de heren weer herenigd zouden worden, werd dit door het overlijden van Harold Ramis (Dr Egon Spengler in het origineel) niet meer mogelijk. En net toen onder andere dwarsligger Bill Murray aangaf misschien toch wel oren te hebben naar een dergelijk project. Toen werd ineens duidelijk dat er toch een Ghostbusterfilm zou gaan komen met vrouwen in de hoofdrol!!! Fans over de hele wereld vielen over elkaar heen met opmerkingen en verwensingen over hoe de makers dit hebben kunnen doen. Dit blijkt ook wel uit het gegeven dat de trailer van de Ghostbusterfilm de meest gehate trailer is op youtube ooit!!! Is dit terecht? Ach, iedereen heeft recht op zijn eigen mening, maar om de film van te voren af te branden gaat mij iets te ver en om de trailer als verschrikkelijk te bestempelen gaat mij ook te ver. Misschien zit ik er wel te nuchter in, maar ik ben stiekem, nee niet eens stiekem, ik ben benieuwd naar deze film. Reboot, remake, sequel of originele film ik kijk graag naar de achtergrond van de films. Wie spelen er in bijvoorbeeld? Melissa McCarthy en Kristen Wiig zijn twee leading ladies in komedie (net als Dan Aykroyd en Bill Murray destijds), daarbij hebben de twee al eerder met regisseur Paul Feig het ijzersterke Bridesmaids afgeleverd. Tel daarbij op dat buiten de mindere komedies van Melissa McCarthy zij met The Heat en Spy nog twee keer wist te scoren met regisseur Paul Feig, wie haar beter lijkt te kunnen regisseren dan haar eigen man (Tammy en the Boss). Net als Jason Statham in Spy gooit hier Chris Hemsworth zijn stoere imago overboord, wat toch zeker goed zal zijn voor een paar briljante grappen. Nee, ik zeg niet zozeer dat The Ghostbusters briljant gaat worden, maar wel dat we pas het oordeel klaar mogen hebben liggen op het moment dat de film in zijn geheel gezien is jeugdsentiment of niet. En is het net zo’n draak als Robocop dan schroom ik uiteraard niet om alsnog mijn gal over de film te spuwen, maar eerlijk gezegd denk ik dat dat wel meevalt. Na het zien van de Ninja Turtles 2: Out of the Shadows kan het eigenlijk alleen maar meevallen want de enige reden voor mij om die film te zien was een stuk nostalgie en jeugdsentiment. Dus ik vraag me niet alleen af wat de motivatie van de makers van reboots, sequels, remakes en in het geval van Disney omzetten naar live action versies is, maar ook wat mij en miljoenen anderen beweegt om deze films toch weer te gaan kijken terwijl het aantal geslaagde projecten zwaar in de minderheid zijn. Uit nieuwsgierigheid en ja ook een stuk jeugdsentiment dus zeg ik ‘Who you gonna call? Ghostbusters!!!!’
Ps
Ook het langverwachte vervolg op Independence Day is binnenkort eindelijk in de bioscoop te zien, maar is dat niet te laat na 20 jaar???? Mij maakt het niet uit want ga hem waarschijnlijk toch kijken (eerlijk is eerlijk ID4 was ook geen meesterwerk maar wel verdomd vemakelijk ook na 20 jaar)