De beste lijstjes vliegen je weer om de oren en ook ik ben uiteraard gaan terugdenken over wat ik echt goed vond, maar ook een bepaalde entertainment gehalte had (iets wat ik toch ook belangrijk vind in films). Een film die uitstekend in elkaar zit met ijzersterk acteerwerk kan nog steeds zo saai zijn als wat voor de gemiddelde bioscoop bezoeker. Dat wil niet zeggen dat mijn lijst vol staat met blockbusters, maar wel dat ik onderstaande titels stuk voor stuk sterk in elkaar vond steken, maar waarbij ik ook nog eens van begin tot het eind geboeid was. Ik moet daarbij zeggen dat ik nog nooit zoveel films in de bioscoop heb gezien als afgelopen jaar (100+) en het op de top 6 na dan redelijk stuivertje wisselen voor de overige titels. Ik begin dan ook met 2 titels welke de top 12 net niet gered hebben maar zeker aanraders zijn.
Kingsmen: The Secret Service was in een jaar vol spionage films de eerste en stiekem eigenlijk ook de leukste. Wat was er zo leuk aan deze film? Het vlotte verhaal, de charmante hoofdrolspeler, de verassende leermeeste Colin Firth zoals we hem nog nooit hebben gezien, Samuel L Jackson als slissende badguy? Eigenlijk dit alles en nog veel meer. Matthew Vaughn weet na X-Men First Class en Kick Ass wederom een sterke actie film af te leveren welke ook nog eens genoeg lol uitstraalt.
Star Wars: The Force Awakens kon eigenlijk alleen maar teleurstellen en toch deed ie dat niet!!! J.J. Abrams kwam dan misschien niet met het meest vernieuwende verhaal op de proppen, maar wist het meest belangrijke wel voor elkaar te krijgen, en dat is dat mensen de bioscoop weer enthousiast verlieten na het zien van een Star Wars film en de strijd tussen goed en kwaad. Onze schrijver Mark de Vogel is inmiddels al 5 keer geweest (ikzelf pas 1x) het Star Wars gevoel is weer terug en miljjoenen wereldwijd kunnen niet wachten tot het vervolg en de Spin-off in de bioscoop zullen verschijnen.
Iets totaal anders in de top drie, een titel die ik eigenlijk overal miste, was in mijn ogen de beste documentaire van het jaar en hoe het mogelijk is weet ik niet, maar deze documantaire is gewoon niet genomineerd voor een Oscar. Waarbij de duidelijk mindere Amy en Wolfpack dat wel zijn. Maar goed vorig jaar vergat het comité de beste animatie film Lego Movie ook te nomineren, dus wat dat betreft moesten ze ergens een miskleun scoren dit jaar. Waarom is dit de beste documentaire van het jaar en mogelijk een van de beste ooit gemaakt over een persoon? Omdat dit het verhaal is van Kurt Cobain zelf. Brett had toegang gekregen tot het volledige archief van persoonlijk materiaal die Kurt zelf had geschreven, getekend, gefilmd en opgenomen. Dit maakt de film eerlijk en persoonlijk en zoomt in op de persoon Kurt Cobain buiten de reputatie welke hij met Nirvana had opgebouwd. Brett gaat ook de controverse uit Kurt zijn jeugd niet uit de weg en stukje bij beetje wordt je als kijker onderdeel van het leven van Kurt Cobain, wat meer inzicht geeft op wat misschien wel onvermijdelijk zou leiden tot zijn zelfmoord. Deze documentaire is niet alleen geschikt voor de fans van Nirvana, welke er nog genoeg zullen zijn, maar ook voor iedereen die een sterk en intiem portret van een van de meest legendarische muzikanten en persoonlijkheden van de 20ste eeuw wilt zien.
2. Birdman
Oh wat heb ik zitten dubben, helemaal nadat ik deze en de nummer 1 nog een keer heb bekeken, maar heb de grote Oscar winnaar toch op nummer 2 gezet. Dit briljant in elkaar gezette stukje film is ondanks zijn kleine setting een lust voor het oog en oor. Alejandro heeft in dit ogenschijnlijke simpele verhaal van een voormalig superheldenacteur op zijn retour zoveel symboliek gestopt dat het af en toe nog steeds duizelt als ik er aan terugdenk. Van de voormalig Batman vertolker Michael Keaton in de hoofdrol tot de onuitstaanbare Edwin Norton als diens tegenspeler en zo zijn er nog een rits. Het camerawerk is zo sterk dat je het gevoel krijgt na een lange doorlopende take zit te kijken. De vertolkingen zijn briljant te noemen en niet voor niets werden Michael Keaton, Edwart Norton en Emma Stone genomineerd voor het gouden beeldje en won regisseur en schrijver Alejandro Gonzalez Inarritu Oscars voor beste film, regie en script en werd daarbij ook nog het camerawerk beloond. Birdman was voor vele het beste wat filmgebied afgelopen jaar te bieden had, maar niet voor mij.
Mad Max had een reputatie en George Miller had er in eind Jaren 70 en Jaren 80 zijn reputatie mee opgebouwd. Na het, toch enigszins teleurstellende, derde deel bleef de roep om een vervolg lang klinken. In de loop der jaren begon wel duidelijk te worden dat Mel Gibson misschien niet meer de hoofdrol op zich zou nemen, daar leeftijd een rol gaat spelen bij een dergelijke fysieke rol. George Miller vond in Tom Hardy een nieuwe hoofdrolspeler en ging ruim 2 jaar geleden eindelijk aan de slag. Het resultaat liegt er niet om, want visueel is dit het meest uitzinnige en indrukkwekkende wat ik dit jaar heb gezien en daar kan geen Dino of een Galaxy far far away tegenop. Quentin Tarantino heeft ooit over Running Scared gezegd ‘this is why they call it a Motion Picture’ nou dan is Mad Max Fury Road de overtreffende trap. Het verhaal is wederom simpel, maar simpel is in dit geval goed. Met weinig zijwegen is er ook geen afleiding en dat is ook niet nodig bij een actiefilm als deze. Charlize Theron speelt. naast de zwijgzame Tom Hardy, Furiosa, een van de stoerste vrouwenrollen ooit geschreven voor film. Charlize weet stiekem zelfs de show te stelen van Tom Hardy/Mad Max, maar dat stoort nergens sterker nog dit past zelfs in het hoofdstuk van het leven waar Max nu in is beland. De film ademt cinema uit, waarbij George Miller zoveel mogelijk CGI uit de weg ging en met alle risico’s van dien, waarbij hij lange achtervolgingen met echte wagens in beeld wilde brengen, inclusief spectaculaire crashes. Dit zal er mede voor zorgen dat deze film de tand des tijds goed zal doorstaan en het begin zal zijn van een nieuwe Mad Max serie. Ik kan in ieder geval niet wachten!!!
