Het eerste kwart bracht genoeg moois wat logisch is aangezien dan ook de meeste Oscar kandidaten hier in de bioscoop uitkwamen. Daarnaast was er genoeg wat wist te verassen en natuurlijk ook wat enigzins teleurstelde. Er was echter ook genoeg om naar uit te kijken in het tweede kwart van het jaar waarbij Imagine altijd een vast plekje heeft veroverd in mijn filmhart.
April trapte af met Shazaam! de surperheldenfilm welke weer wat schwung aan het DC universum moest geven en daar zeker in slaagde. Documentaires is het genre waar ik mij de afgelopen jaren steeds meer voor openstelde en dit jaar was een van die toppers in dit genre Cold Case Hammarskjöld, de documentaire waarbij de makers proberen te achterhalen wie verantwoordelijk was voor de de dood van de secretaris generaal van toen. Zowel de maker als de kijker kreeg meer terug dan je van te voren zou verwachten. Als fan van tot dan toe alle Laika films keek ik ook zeer uit naar de Missing Link. Helaas was ik ietwat teleurgesteld in het eindresultaat welke voor mij het einde van een lange stijgende lijn betekende voor deze studio gespecialiseerd in stop motion animatie. De Hellboy reboot bewees dat R-Rated en superheldenfilm geen garantie voor succes zijn gezien deze film keihard flopte en ik moet zeggen dat is ook niet geheel onterecht. Het Imagine Film Festival bracht dit jaar weer veel moois, waarbij er ook veel titels nadien (zeer terecht) nog een bioscoop release kregen. Zo was Monos een visueel overweldigende film welke gedragen werd door de grotendeels jonge en onervaren cast. Nadien werd ik verrast door parels als Ruben Brandt: The Collector, een heist animatie film zoals deze nog nooit gemaakt is. One Cut of the Dead was al een festival sensatie voordat de film bij Imagine te zien was en oh wat heb ik gelachen bij deze zeer verrassende zombiefilm. Betoverd werd ik door O Beautifil Night, een tragikomische Duitse film waarbij een jonge muzikant op stap gaat met de dood himself. Als afsluiter kregen we het inventieve en zeer sterke Freaks voorgeschoteld welke een leuke twist gaf aan het superheldengenre. Over superhelden gesproken april werd afgesloten met Avengers: Endgame en wat is hier veel (misschien wel teveel) over geschreven. Simpel gezegd deze film heeft nu officieel het meest opgebracht wereldwijd en was wat mij betreft de perfecte afsluiter na een opbouw van maar liefst 21 titels. C.Craig Zahler was de afgelopen jaren aanwezig bij Imagine met de indrukwekkende titels Bone Tomahawk en Brawl in Cell block 99. Dit jaar kwam hij met de onderkoelde misdaadthriller Dragged Across Concrete, waarin hij weer laat zien een zeer eigentijdse filmmaker te zijn. Toegegeven dit is zeker niet voor iedereen geschikt, maar het verloop van het verhaal met de coole vertolkingen van de gehele cast cast maakte het voor mij een zeer leuke zit. Now lets address the Pokèmon in the room. Jawel Detective Pickachu kwam ook uit in mei en wist vriend en vijand te verrassen want hij was nog leuk ook (zeg ik als fervent Pokèmon hater). Keanu Reeves bewees met John Wick 3 dat er nog absoluut rek zit in de franchise en in zijn actiecarrière en wij kunnen dan ook niet wachten tot het onvermijdelijke deel 4. Ik moet ook even vermelding maken van een persoonlijk gemis, aangezien ik Devil’s Pie, de documentaire over D’Angelo gemist heb dit jaar terwijl deze wel hoog op mijn lijstje stond. Brightburn was weer zo’n titel met heel veel potentie welke maar gedeeltelijk werd ingelost. Blijkbaar dachten de makers genoeg te hebben aan evil kid with superpowers laat mensen gruwelijk aan hun einde komen (eerlijk is eerlijk op dat gebied is de film best geslaagd). Godzilla: King of Monsters moet ik nog altijd zien (stond na het in mijn ogen teleurstellende eerste deel niet heel hoog op mijn to watch lijstje) Na Freddy Mercury mocht Sir Elton John dit jaar aan een biopic geloven in Rocketman en Taron Egerton doet dit met verve.Waar HellBoy eerder al kopje onder ging was daar nu ook de beurt aan X-Men: Dark Phoenix voor de 2de superheldenflop van het jaar waarna MIB: International dit trio afmaakte en bewees dat niet alle franchises gegarandeerde kaskrakers worden. Huisdiergeheimen 2 bewees echter weer dat vervolgen ook wel een verbetering kunnen zijn op het origineel. Met Der Goldene Handschuh van Fatih Akin werden we getrakteerd op een van de smerigste films van het jaar. Deze film welke ook te zien was tijdens Imagine wist publiek en critici te verdelen in een ware you hate it or love it scheiding. Ik vond het qua smerigheid wel meevallen, al voelde het geheel zeker vies aan. Het sterke van deze film dat deze volledig voorbij gaat aan het romantiseren van het beeld van een seriemoordenaar. We sloten het eerste half jaar onder andere af met (als het goed is) de afsluiter van de Toy Story serie met het vierde deel (want dachten we na deel 3 ook). Pixar bewees echter wel weer dat deze reeks nog altijd niet aan metaal moeheid lijdt. Naast de hoogstaande animatie wist ook het verhaal weer te raken en tja we zullen nooit meer hetzelfde naar het speelgoed van onszelf of dat van onze kinderen kijken. Verder was Danny Boyle zijn eerbetoon aan de Beatles, Yesterday, net te safe om echt een indruk achter te laten behalve dat hun nummers na 50 jaar nog niets aan kracht verloren zijn. Ikzelf werd nog echt verrast met Booksmart, een heerlijke tienerkomedie waarmee actrice Olivia Wilde haar regiedebuut maakte. Booksmart zit vol heerlijke foute humor maar neemt het tienerleven welke op het punt staat te eindigen serieus genoeg dankzij de heerlijke wisselwerking van de twee hoofdrolspelers Kaitlyn Dever en Beanie Feldstein.