2019 was alweer halverwege en ik had eigenlijk best veel gezien van wat ik wilde zien en er zaten al wat leuke verrassingen tussen. Avengers: Endgame was ondertussen uitgegroeid tot de best verdienende film aller tijden, maar voor de rest waren het vooral de kleinere films die echt een indruk bij mij achter lieten. Zeer benieuwd wat de tweede helft van 2019 bij mij te weeg bracht? lees dan vooral verder.
Phase 3 van het Marvel Universum was nog niet afgerond met Endgame. Nee, die eer viel te beurt aan Spider-Man: Far From Home, het vermakelijke vervolg op het al vermakelijke homecoming. Maar de makers hebben niet stil gezeten en wisten deze jongere Spiderman genoeg ontwikkeling mee te geven incl een van de grootste WTF after credit scenes uit de Marvel filmserie. Tijdens de zomer waren er vooral veel titels die ik gemist had bewust of onbewust. The Lion King, Rambo en The Kitchen waren een aantal titels welke ik bewust links heb laten liggen omdat ik er gewoon geen heil inzag. Ja, inderdaad ik geloofde niet in de live-action verfilming (mensen het is gewoon computeranimatie) van een van mijn favoriete Disney films ever. Dus misschien ergens in het komende jaar via Disney+ en anders gewoon nooit. Maar ook films als The Dead Don’t Die (niet super goed ontvangen, maar ben gewoon geïnteresseerd) The Professor and the Madman (Sean Penn vs Mel Gibson wie wil dat niet zien???) Good Boys (Ja, ik houd van foute humor) IT: Chapter 2 (tijdgebrek), Hustlers (binnenkort herkansing op DVD), Ad Astra (hopelijk ook binnenkort een herkansing) De Patrick(gewoon heel nieuwsgierig naar deze Belgische productie) en Kapsalon Romy (Een Nederlandse film over echte mensen wint het voor mij van elke kansloze dertien in een dozijn romcom) werden gemist. Wat heb ik eigenlijk wel gezien? Nou was er de spierballen film en tevens Fast and Furious spin-off Hobbs and Shaw welke echt wel wist te vermaken. Verder waren het vooral Imagine titels welke een release kregen en welke ik of gemist had of toch echt nog een keer wilde zien. Zo kwam In Fabric uit, over een killer Red Dress, welke mij bewondering voor de regisseur Peter Strickland weer vergrote. Ook persoonlijke favorietjes als Monos en Ruben Brand, The Collector kregen zeer terechte bioscoop releases. Onder de noemer beter laat dan nooit was daar ook de release van Tigers Are not Affraid (welke ik noit in mijn eindlijst zal meenemen met het beste van 2019 omdat ik deze al eerder had vermeld) Filmisch hoogte punt voor mij was echter Midsommar, de tweede film van Ari (Hereditary) Aster. Ik zal in alle eerlijkheid bekennen ik heb hereditary nog altijd niet gezien, maar Midsommar blew my mind. Het is altijd een uitdaging om een horrorfilm grotendeels overdag in het licht te laten afspelen, maar Ari flikt het en slaagt met deze zeer aparte film. Midsommar verdient daarbij meerdere viewings, want ik ben ervan overtuigd dat vele subtiel verwerkte doch duistere verwijzingen door velen gemist zullen zijn de eerste keer. Over actrices gesproken om in de gaten te houden, houdt hoofdrolspeelster Florence Pugh (overtuigde ook al in Fighting with My Family) de komende jaren in de gaten want die gaat haar veelzijdigheid alleen nog maar meer tentoonstellen. De film waar ik echter het meest naar uitgekeken had en welke ook echt niet teleurstelde was Once Upon A Time in Hollywood van Quentin Tarantino. Deze eerbetoon aan het Hollywood van eind jaren ’60 waarbij de duistere tonen van de Manson murders doorheen zweeft liet wederom zien waar Quentin Tarantino goed in is. Sterke dialogen en de cast laten stralen. Wat zijn Brad Pitt en Leonardo DiCaprio een gouden duo, wat een heerlijk einde en snapte iedereen ook de sneer die aan Hollywood werd uitgedeeld in de persoon van Al Pacino met zijn scene met Leo? Ja,zonder twijfel komt deze hoog te staan in het einde jaars lijstje.