Zo, hier heb ik toch wel even over moeten nadenken en dan met name de laagste plekken want er zaten best wat titels welke dicht tegen die top 10 zaten. Zo waren daar de Imagine Titels Monos, O Beautiful Night en Freaks. Maar ook Dragonball: Super Broly, Joker(ja ondanks de meesterlijke vertolking net geen top 10), Alita: Battle Angel, Booksmart, Eight Grade, Green Book en de documentaire Maradonna behoorden tot films welke ik zonder na te denken in ieder geval in een top 20 zou hebben geplaatst. Maar genoeg daarover laat ik gaan aftrappen.
10. Avengers: Endgame
Nu al een klassieker, want hoe kun je het anders noemen nadat deze film zo succesvol na 21 films de serie zo weet af te sluiten? 21 films lang is er iets opgebouwd waarbij Infinity War met zijn einde een stomp in de maag was voor iedereen die de Marvel helden een warm hart toedroeg. Natuurlijk moest er een comback komen en hoe!? Ruzies worden bijgelegd, oude bekenden worden teruggezien, emotionele afscheiden (want zo een epische strijd als deze kan niet zonder slachtoffers en een eindgevecht welke zijn weerga niet kende. Was deze film foutloos? Absoluut niet! Gaf deze film alles wat we wilden en maakte hij de verwachtingen waar? Absoluut wel. Een dikke pluim voor de Russo Broers en daarom verdient deze zeker een plaats in mijn top 10 van 2019.
9. Cold Case Hammarskjöld
Het verhaal is eigenlijk een ver van mijn bed show aangezien deze documentaire over de dood gaat over de secretaris generaal van de VN Dag Hammarskjöld in 1961 en de verdachte omstandigheden. Natuurlijk is het lastig om na meer dan 50 jaar een fatsoenlijk onderzoek te doen na een onopgeloste moord. Regisseur Mads Brügger en zijn detective Göran Bjorkdahl lopen echter snel tegen muren op alsof men na al die tijd de boel nog steeds wilt tegenwerken. Via zijwegen komen zij echter tot steeds meer schokkende ontdekkingen welke veel verder gaan dan alleen de dood van de Secretaris-generaal Dag Hammarskjöld. Nog altijd verbijsterd over de ontdekkingen kan ik deze ijzersterke documentaire nog altijd iedereen aanraden waarbij de maker zich constant blijft afvragen doe ik hier goed aan en klopt het wel.
8. The Hate U Give
Thug Life oftewe The Hate U Give Little Infants Fucks Everybody. Tupac stond voor Thug Life, maar beschreef hem wel als zoals net beschreven en daar draait deze film over. Wanneer de beste vriend van Starr door een agent wordt doodgeschoten is dat weer een geval van onnodig geweld van politie tegen de zwarte gemeenschap in Amerika. Waar de film echter om draait is dat er een verhaal achter schuilt en de worsteling van Starr (een ijzersterke rol van Amandla Stenberg) die als getuige niet weet wat ze met haar emoties aan moet terwijl iedereen wat van haar wilt. Het sterke van deze film is dat de maker de tegenstrijdigheden van the Hood waar Starr opgroeit tegenover de beschermde omgeving van haar grotendeels blanke privéopleiding. The Hate U Give is een film met een boodschap en het is aan de kijker om deze er op de juiste manier eruit te halen want elk verhaal heeft twee kanten zoals pijnlijk duidelijk wordt tijdens de scene waarin Starr een gesprek heeft met haar oom welke ook politieagent is.
7. Climax
Ik houd van goede muziek en heb niets dan respect voor goede dansers die leven voor de dans. Gaspar Noé serveert ons met Climax een opening met een choreografie om je vingers bij af te likken. Wat er daarna volgt is echter een regelrechte nachtmerrie. Wanneer iemand de punch van LSD heeft voorzien terwijl iedereen ervan drinkt is dat vragen om problemen. Haat en liefde hebben zelden zo dicht bij elkaar gelegen waarbij hoofdpersoon Sofia Boutella als lijdend persoon wordt gevolgd terwijl het onder de hypnotiserende tonen allemaal steeds duisterder wordt met alle gevolgen van dien. Nee, vrolijk wordt je hier niet van, maar probeer je ogen en oren maar van het scherm te houden. Mij lukte het in ieder geval niet.
6. Midsommar
Ari Aster maakte naam met Hereditary om daarna terug te komen met Midsommar. Nu heb ik die eerste genoemde nog altijd niet gezien (Shame on me) , en nu zijn er vele die deze opvolger een zwakkere afspiegeling vinden. Nu zet de opening eigenlijk direct de depressieve toon van de hoofdpersoon Dani (een fantastische Florence Pugh). In het mooie Zweden hoopt zij haar verlies een beetje te verwerken terwijl haar vriend daar met vrienden aan een scriptie werkt wanneer zij een heidens festival van een van de Zweedse vrienden bezoeken. Wat volgt is duister, vreemd, hysterisch, lachwekkend en alles wat daar nog tussen hoort. Het aparte is dat voor een horror film eigenlijk alles overdag afspeelt wat het normaal gesproken minder eng maakt. In dit geval is het vooral heftig. Ik heb deze in de bioscoop gezien en heb letterlijk mijn ogen uit gekeken want valt er eigenlijk veel te zien bij deze film. Genoten van de eerste tot en met de laatste minuut, maar zonder twijfel dit is absoluut geen film voor iedereen (hoewel ik wel denk dat wanneer mensen de film een tweede keer kijken ze hem beter kunnen waarderen)
5. Us
Jordan Peele stond voor 2017 toch echt bekend als comedian, maar na het fantastische Get Out! en nu dus Us is hij een householdname in horror geworden. De verwachtingen waren natuurlijk hooggespannen na Get Out! en de trailer met een duistere versie van de Da Luniz hit I Got 5 On It liet ons vooral met vragen achter (en volgens mij moet dat ook de bedoeling zijn van trailers, om mensen nieuwsgierig te maken). Een ding was voor mij vanaf moment 1 duidelijk, maar de rest was zo raar en duister en open voor eigen interpretatie. De spanning is snel aanwezig, maar net als met Get Out! is er ook ruimte voor wat comic relief (en soms ook op zeer slechte oftewel goede momenten) Daarbij is de volledige cast in topvorm en dat moet ook wel gezien er toch echt veel van hun gevraagd wordt in de dubbelrollen. Met Us levert Jordan Peele weer een horrorklassieker af en nu is het wachten hoe iemand anders het afbrengt met zijn materiaal nu hij als producer en schrijver betrokken is bij de nieuwe Candyman film.
4. Marriage Story
Waar de Avengers film eerder dit jaar en de afsluitende Star Wars film nu de bioscopen domineren, daar schitteren twee acteurs uit die franchisen tegenover elkaar in dit prachtig geacteerde drama. Adam Driver en Scarlett Johansson bewijzen met Marriage Story van Regisseur Noah Baumbach dat zij absoluut geen spectaculaire effecten nodig hebben om het publiek te vermaken of zoals bij deze film te ontroeren. Scheiden is per definitie nooit leuk en de film begint eigenlijk nog best positief met een mediator. Maar zodra Nicole tijdens de scheiding naar Los Angeles trekt voor werk en daar een advocaat inschakelt om het een en ander te regelen wordt de scheiding steeds grimmiger. Marriage Story dient ook niet echt als een goede reclame voor advocaten (ondanks of misschien wel dankzij de sterke rollen van Laura Dern en Ray Liotta). Wat Marriage Story echter ook laat zien dat er wel degelijk liefde is geweest en misschien nog wel steeds is tussen de twee hoofdpersonen. Scarlett Johansson en Adam Driver zou ik niet zo snel als stel zien, maar de twee acteren zo natuurlijk om elkaar heen dat je als kijker niet anders kan dan hun band te geloven. Het hoogtepunt wanneer de twee echt los gaan tegen elkaar komt zo echt over en wist mij echt te raken. Adam Driver is wat mij betreft de enige echte uitdager voor Oscargoud van Joaquin Phoenix meesterlijke Joker vertolking en Scarlett Johansson laat ons weer eens zien dat zij gewoon een waanzinnig goede actrice is.
3. Ruben Brandt, The Collector
Geen Pixar met Toy Story 4, of de afsluiter Hidden World van Hoe Tem je een Draak, maar toch een animatie titel in mijn top 10. Deze animatie titel van Hongaarse makelij was te zien bij Imagine, waarna ik hem nogmaals in de bioscoop heb mogen zien en het enige jammere is, is dat ik hem nog niet op een schijf op de plank heb liggen. De fantastische, in Picasso stijl, getekende animatie, het spannende enerverende verhaal vol dubbele bodems met karakters welke uit elke film noir lijken te zijn gekropen is een lust voor het oog van elke kunst en film liefhebber. De vele easter eggs welke verstopt zitten in deze film maken het een sport om deze film vaker te bekijken en ze allemaal te vinden. De filmkeuring is vanaf 6 jaar, maar deze film is ontegenzeggelijk bedoeld voor het oudere publiek en jongere die van een spannende en enerverende film houden en uiteraard kunst kunnen waarderen. Wie dacht dat het beste animatie werk enkel uit de Verenigde Staten komt raad ik aan om deze te kijken ( en in mindere mate, maar met minstens zulk mooi animatie werk Klaus, uit Spanje)
2. Once Upon A Time In Hollywood
Een Quentin Tarantino film ontbreekt sowieso niet op mijn lijst en met Once Upon A Time doet hij een eerbetoon aan het Hollywood van eind jaren ’60. Leonardo DiCaprio en Brad Pitt zijn in topvorm werken als duo fantastisch. Margot Robbie is hypnotiserend mooi als Sharon Tate en het verhaal doet eer aan en geeft kritiek op Hollywood en hoe het met zijn sterren omgaat. Daarbij draait Tarantino lang om de dramatische gebeurtenis van de Manson Murders waar Sharon Tate in het echt een van de slachtoffers was. Tarantino zou Tarantino niet zijn als hij hier zijn volledige eigen draai aan zou geven. Het is en blijft naturrlijk een Once Upon a Time film. Het meest dramatische aan deze film is dat het alweer zijn 9de film is en hij zou er dus nog maar 1 gaan maken. Van mij mag hij er wel even over doen om dat te realiseren dan heb ik de komende jaren nog iets om naar uit te kijken.
1.The Favourite
Begin van dit jaar kwam de nieuwste van Yorgos Lanthimos uit. Na The Lobster en The Killing of a Sacred Deer (Beide met Colin Farrel in de hoofdrol) koos hij ditmaal voor een historisch kostuum drama. Liefhebbers van zijn films weten echter dan hij hier geen standaard werk van zou gaan maken. Het verhaal draait om Koningin Anne (Een fenomenale Olivia Colman), een nogal veeleisende depressieve vrouw. Zij onderhoud een gecompliceerde relatie met Lady Sarah (een indrukwekkende Rachel Weisz ook te zien in Lobster) welke haar helpt het land te leiden. Wanneer het nichtje van Sarah, Abigail (Emma Stone) ten tonele verschijnt ontstaat er een driehoeksverhouding waarbij er constant gestreden wordt voor de aandacht van de koningin. Vergeet hierbij het politieke gekonkel niet waarbij de mannen echter tot bijrollen gedwongen worden door deze drie powervrouwen. Bij The Favourite kregen niet voor niets alle drie de vrouwen een Oscar Nominatie en mocht Olivia deze daadwerkelijk in ontvangst nemen. The Favourite mag dan een kostuumfilm zijn maar de absurdische humor, de flijmscherpe dialogen en het feit dat ondanks het tijdstip in de geschiedenis hier feitelijk de vrouwen de dienst uitmaken maakte voor mij dit de film van het jaar.
