Sinds vorige maand is The Haunting of Hill House te zien op Netflix. Buiten dat deze serie al snel veel lof oogste, viel deze in Nederland op vanwege de anwezigheid van de Nederlandse acteur Michiel Huisman. Door wat tijdgebrek heb ik deze recensie helaas niet voor Halloween af kunnen maken. Deze serie verdient het echter om besproken te worden dus bij deze.
Steven Crane is een succesvolle schrijver van spookverhalen. Hij haalt hierin zijn inspiratie uit echte spookverhalen van echte mensen. niet heel nobel lijkt het maar zijn doorbraak kwam met een boek over het spookverhaal van zijn eigen gezin toen hij samen met zijn zussen en broertje opgroeide in een groot landhuis welke geteisterd werd door geesten. Waar Steven altijd zeer sceptisch is gebleven over wat er allemaal gebeurd is tijdens hun jeugd blijken zijn zusjes en broertje er toch andere herinneringen op na te houden. Herinneringen welke welke weer opkomen wanneer een tragische gebeurtenis de kinderen ook weer in contact brengen met hun vader. Hun vader welke ze altijd verantwoordelijk hielden voor de dood van hun moeder, die stierf in Hill House.
Spookverhalen heb je in alle soorten en maten en ze zijn door de jaren heen ook op verschillende manieren verfilmd. Waar de een meer voor de jumpscares ging waren andere meer sfeermakers welke voor onderhuidse spanning zorgde. The Haunting of Hill House heeft het bijzondere voor elkaar gekregen door deze stijlen feilloos te combineren en voegt daar ook nog eens het drama van een pijnlijke familiegeschiedenis aan toe. De broers en zussen zijn qua uiterlijk zeer verschillend maar weten zeer goed te overtuigen door middel van de band welke ondanks hun verschillende levens voelbaar blijft. Het sterke is ook dat het kleffe boel wordt maar dat ze allemaal met regelmaat ook botsen om grote, maar ook om kleine zaken. daarbij wordt de lichte toon en wat humor ook niet vergeten. Het huis waar hun geschiedenis zich afspeelt is machtig in beeld gebracht. Machtig , ja omdat vanaf moment 1 duidelijk is dat dit huis iets duisters huisvest en met zijn lange gangen, ouderwetse stijl en geheime kamers wordt het maximale uit de omgeving gehaald. De spoken zijn in grote getallen aanwezig waarbij de 1 meer prominent aanwezig is en de andere juist meer op de achtergrond. Dit zorgt er ook voor dat je al snel geneigd bent om deze serie meer dan eens te gaan kijken. Al is het alleen maar om te kijken hoeveel geesten je de eerste keer hebt gemist (of je gaat op Youtube op zoek en komt erachter dat je stiekem veel hebt gemist) Deze subtiele actie komt uiteraard van de hand van de makers welke niet alleen voor de directe scares zijn gegaan. Mike Flanagan die de serie heeft gemaakt heeft wat dat betreft een reputatie om hoog te houden na onder andere Oculus, Ouija: Origin of Evil en Before I Wake. Hij heeft er ook duidelijk voor gekozen om met een aantal voor hem bekende namen te werken en dat kwam het acteerwerk duidelijk ten goede want de cast voelt zich duidelijk op zijn plaats. Het siert Mike ook dat hij wederom de tijd neemt om een verhaal te vertellen en zo karakters tot leven laat komen. Hierdoor komen de dramatische gebeurtenissen ook veel heftiger over omdat je tegen die tijd volledig meeleeft met de personages. Was het alleen maar goed wat deze serie heeft voortgebracht? Nee, tuurlijk zijn er wat kleine dingen waar ik me aan kon storen. Zo, vind ik Henry (E.T.) Thomas nou niet bepaald een goede acteur en vond ik de oudere Timothy Hutton beter overkomen. En het radeloze van Michiel Huisman kwam soms ook niet helemaal overtuigend over en het dwarse karakter van Shirley (Gespeeld door Elizabeth Reaser) gaat op een gegeven moment ook wat op de zenuwen werken. Daar tegenover staan 2 topprestaties van Kate Siegel (vrouw van Mike Flanagan) als dochter Theo met een bijzondere maar zware gave en Laura Pedretti als Nell, het karakter waar je het meest mee te doen hebt. Vergeet daarbij ook niet de prestaties van de jonge cast welke perfect vorm geven aan de jongere versies van de broers en zussen. The Haunting of Hill House is al met al zeer geslaagd te noemen en voor de liefhebbers zeker geschikt om vaker te zien, als je tenminste niet bang wordt van een overtuigend spookverhaal.
Trailer
