Halloween oftewel all hallow’s eve komt er weer aan, en naast de trick or treat en de verlichte pompoenen, is het ook de tijd om weer eens lekker voor de buis of in de bios van lekker te griezelen met een goeie horrorfilm.
Die traditie van horrorfilms kijken tijdens de Halloween avond/nacht, is te zien in de eerste Halloween film uit 1978 van John Carpenter.
De desbetreffende films, waarvan we een fragment van zien, zijn, Forbidden Planet uit 1956 en The Thing from another world uit 1951, waarvan Carpenter 4 jaar later een remake van maakte.
Deze t.v. traditie van horrorfilms kijken tijdens Halloween hadden we destijds niet in die jaren. Wel ontstond er een andere traditie in de jaren 80 van kijken naar horrorfilms, maar dat was in een andere maand, de maand mei. Dat was en is nog steeds de Veronica Meimaand Film maand.
In deze maand, was een van de films, standaard een horrorfilm. Friday the 13th, het eerste deel en The Exorcist, waren films die te zien waren. Tijdens deze maand zag ik als 14-jarige voor het eerst een horrorfilm, en eentje die tot de dag van vandaag, nog steeds tot een van mijn favoriete horrorfilms behoord. An American Werewolf in London, in mijn optiek een van de beste, zo niet de beste weerwolf film die er tot nu toe gemaakt is.
De film vertelt het verhaal van twee Amerikaanse studenten, David en Jack, die een aantal maanden in Europa op wandelvakantie zijn, en nu in Yorkshire, Engeland, zijn beland. Ze komen terecht in een herberg, The Slaugtered Lamb, waar ze niet van harte welkom zijn, en vrij snel weer de herberg verlaten, en verder op pad. Ze raken echter verdwaald op de heide, en verlaten, ondanks de waarschuwen, dit niet te doen het pad, en worden aangevallen door een wolf, waarbij Jack dit niet overleefd, en David, zwaargewond raakt. David ontwaakt een aantal weken later in een ziekenhuis in London, waar hij op de hoogte wordt gebracht van Jack’s dood. Hier ontmoet hij Alex, een verpleegster, die zich over David ontfermt, en op hem verliefd wordt. Tevens verschijnt in het ziekenhuis, Jack voor de eerste keer, als levende dode voor David. Hij vertelt hem dat David, nu een weerwolf is geworden. En ook, om zelfmoord te plegen voordat het weer volle maan wordt, om zo de slachtoffers van de bloedlijn van de weerwolf, te bevrijden van hun status als ronddwalende doden in het hier en nu.
David weigert dit te doen, ook omdat hij denkt te dagdromen. Maar wordt het uiteindelijk volle maan, en worden de dagdromen bewaarheid, met alle gevolgen van dien.
De reden waarom de film mij destijds zo boeide en nog steeds, is naast de fameuze transformatie scene, ook in de bijzondere combinatie van humor en horror, en de muziek. Door de gehele film heen, horen we allerlei popliedjes, met de maan als referentie. Twee maanliedjes die regisseur John Landis graag in de film wilde hebben, Moonshadow van Cat Stevens en Blue Moon van Elvis Presley, kwamen er niet in. De eerste niet, omdat Cat Stevens, zich tot de islam had bekeerd, en nu als Ysef Islam door het
leven gingen hij had besloten om zijn muziek niet meer uit te lenen voor commerciële doeleinden. De tweede was vanwege de weigering van Kolonel Parker, de voormalige manager van Presley, die niet wilde dat een lied van zijn protegé terecht kwam in een ordinaire horrorfilm. Verder is het grappig om cameo’s te zien van o.a. Frank OZ, John Landis en Simon van Collem, in die tijd een beroemde t.v. filmrecensent met zijn eigen t.v. programma Simonskoop. In een kleine rol als schaakspeler in de pub, zie we een jonge Rik Mayal, bekend van comedy’s- shows The Young Ones en Bottom. An American Werewolf in London was mijn introductie in de wereld van de horrorfilms en sindsdien heb ik vele bekeken en staan er diverse titels op mijn favorieten lijstje. Welke dat zijn en waarom, dat is voor een volgende keer om te vertellen.
