Edgar Wright heeft vooral furore gemaakt met zijn three flavoured Cornetto trilogie welke hij samen met Simon Pegg en Nick Frost maakte. Daarna wist hij (helaas) te weinig bioscoopbezoekers te trekken met het te gekke Scott Pilgrim vs the World. Nadat hij in eerste instantie Ant-Man zou doen maar door creatieve verschillen uit het project stapte is hij nu terug met wat voor hem een droomproject was waar hij jaren aangewerkt heeft namelijk Baby Driver. Na een paar maanden geleden een eerste teaser gezien te hebben werd ik, ondanks ik niets met de hoofdrolspeler had (had inderdaad) toch getriggered om deze film op mijn must see lijstje te zetten voor de zomer.
Baby is een jonge man welke geobsedeerd is door muziek en auto’s met name het hard rijden in auto’s. Onder druk van de mysterieuze Doc wordt Baby al jaren ingezet als vluchtauto chauffeur voor vele overvallen. Maar Baby heeft zijn schuld bijna afbetaald wanneer de liefde van zijn leven in zijn leven verschijnt in de vorm van Deborah. Debora is een nieuwe serveerster in zijn vaste diner. Terwijl hun liefde voor elkaar groeit blijkt Baby helaas nog niet klaar te zijn met het criminele bestaan met alle gevolgen van dien.
Baby Driver weet vanaf minuut 1 de juiste snaar te raken wat mij betreft. Hoewel ik hiervoor altijd zeer sceptisch was over Ansel Elgort, weet hij vanaf minuut 1 te overtuigen als de coole Baby. Hij komt echt over als de jonge en door muziek geobsedeerde jongen met een trauma die niets liever wil dan het criminele wereldje de rug toe keren. De klik met Lily James, Debora, is overtuigend en ondanks dat de rol van Debora niet bijzonder veel om het lijf heeft weet Lily het maximale eruit te halen. Over het maximale uit kleine rollen halen gesproken. De rest van de cast liegt er niet om, maar Ansel houdt zich uitstekend staande tegenover namen als Kevin Spacey als de controlerende mastermind Doc, Jon Hamm als de sympathieke overvaller Buddy, Jon Bernthal als de macho Griff en Jamie Foxx als de psychopatische Bats. Inderdaad kleurrijke bijnamen voor kleurrijke personages welke links en recht nog weten te verrassen ook. De actie en dus de achtervolgingen zijn nadrukkelijk aanwezig en zijn ook fantastisch in beeld gebracht. Dit in combinatie met de swingende soundtrack en het hoge tempo van de film zorgt ervoor dat je als kijker de kleine schoonheidsfoutjes en dat de film op het eind wat uit de bocht vliegt compleet vergeeft. De film steekt, ja ik durf het te zeggen het achtste deel van The F&F serie qua snelheid naar de kroon. Regisseur Edgar heeft ook op een zeer originele manier de muziek verwerkt in de film waardoor je als kijker bijna niet stil zal kunnen blijven zitten ook al zullen velen niet alle nummers kennen. Edgar Wright heeft wat mij betreft weer een parel van een film afgeleverd waarbij kwaliteit gecombineerd wordt met topvermaak en het is te hopen dat het grote publiek zijn film niet links laten liggen zoals destijds met het fantastische Scott Pilgrim vs The World.