Baghead kent zijn inspiratie van de gelijknamige short met dezelfde titel uit 2017. De short wist destijds veel prijzen te winnen en dan is het niet gek dat studio’s interesse hebben om de short om te laten zetten naar een feature film. Recentelijk bleek met Night Swim het voorbeeld dat dit niet altijd even succesvol gebeurd.
Iris, een jonge vrouw met weinig geld, wordt verrast met een erfenis van haar inmiddels vervreemde vader. Ze erft een pand met een bar erin en hoewel rijp voor de verkoop om er wat geld aan over te houden besluit ze eerst te kijken naar het pand en samen met een vriendin te kijken of er wat van te maken is. Al snel komt ze achter dat er in de kelder van de Pub een duister geheim schuil gaat. Er schuilt een wezen met een gave om te shapeshiften waardoor iedereen die wil voor een korte tijd met een overleden geliefde kan praten. Dit gaat uiteraard niet gepaard zonder risico’s. Iris is namelijk het enige wat staat tussen het wezen en de buitenwereld, maar laat ze zich niet teveel verblinden door hebzucht wanneer mensen flink betalen om gebruik te mogen maken van het wezen.
Na Talk to Me is dit de tweede film in korte tijd die het thema praten met de doden behandelt. Het verschil met Talk to Me ligt hem in de kwaliteit en impact. Waar regisseur Alberto Corredor net als in de door hem geregisseerde short goed de sfeer weet te zetten, pakt de film op bepaalde cruciale momenten niet door. de afwikkeling van het verhaal is redelijk voorspelbaar en volgt de bekende paden welke in dergelijke bovennatuurlijke films wel vaker worden afgelegd. Ondanks de sterke hoofdrol van Freya Allan (oa the Witcher) en de onderhoudende bijrollen zal Baghead daarom bij de doorgewinterde horrorliefhebber niet de indruk achter laten die de makers voor ogen hadden. Ben je op zoek naar een sfeervolle bovennatuurlijke horror welke op een paar jumpscares na niet al te heftig is dan is Baghead wat voor jouw want kwalitatief zit deze film wel goed in elkaar, maar er had meer uit het basis gegeven gehaald kunnen worden.
