Big Eyes is een zeer ambitieuze film van Tim Burton, niet omdat het een zeer extravagante film is geworden, maar omdat deze biopic realistischer is dan welke Tim Burton film ooit.
Big Eyes verteld het verhaal van portretschilder Margareth Keane(Amy Adams), een jonge gescheiden vrouw die met haar dochter naar de stad trekt. Al snel raakt ze verstrikt in de netten van Walter Keane (Christoph Waltz). Walter is een man met een vlotte babbel en probeert net als Margareth een boterham te verdienen met schilderijen. Wanneer hij op een goede dag Margareth der schilderij verkoopt en liegt dat hij deze geschildert heeft, beide tekenen hun schilderijen onder de naam Keane, is de leugen geboren. Deze leugen loopt de spuigaten uit wanneer Walter wereldwijd succes geniet met de schilderijen van Margareth. De vraag is alleen hoe lang kan deze leugen standhouden, daar zelfs de dochter van Margareth wordt voorgelogen over wie daadwerkelijk de Big Eyes schildert.
Big Eyes is een Tim Burton film zoals we nog niet van hem gezien hebben, waarbij voor vele het een grote verassing is dat dit een project is zonder Johnny Depp of zijn (ex)vriendin Helena Bonham Carter, wat gezien het verhaal misschien alleen maar goed is. Het is een klein verhaal over een grote leugen welke gigantisch uit de hand loopt. Met hoofdrolspelers Amy Adams (5 Oscar nominaties) en tweevoudig Oscar winnaar Christoph Waltz mag je op het acteervlak het nodige vuurwerk verwachten en daar ligt nou net het probleem. Het koppel Adams en Waltz matcht maar matig in deze film, terwijl beide zeer zeker goed acteren mis je de chemie en daardoor ook de dramatische impact. Het tijdsbeeld is treffend met de 50’s en 60’s, maar dan komen we bij een groot probleem bij deze film en dat is consistentie. De film maakt een paar sprongen in tijd alsof er niets gebeurd is terwijl de personages wel degelijk ontwikkelingen hebben gemaakt. De bijrollen zijn goed ingevuld, maar de acteurs kunnen verder weinig diepgang aan hun rollen mee geven, daar ze vooral als toeschouwers in het verhaal zijn verwerkt. Het tijdsbeeld is zoals eerder vermeld mooi getroffen net als de soundtrack en muziekgebruik. Het acteerwerk is ook goed, alleen is deze film het bewijs dat een goed script en chemie tussen hoofdrolspelers toch wel heel belangrijk zijn om een film volledig te laten slagen. Het gevoel wat blijft hangen is dat Tim Burton zich toch moet blijven houden aan de meer fantastische vertellingen, want zodra Amy als Margareth wordt achtervolgd door visioenen van mensen met Big Eyes krijg je het gevoel dat hier toch meer passie in zit dan welke andere scene.