Brawl in Cellblock 99 is zo’n film waar ik een beetje tegenop keek om weer te zien. Niet omdat hij niet zo goed was, nee integendeel ik vond dit een van de betere films welke ik in 2018 gezien had. Het is het harde karakter van de film en de manier waarop het brute geweld realistisch in beeld is gebracht wat mij destijds echt raakte. En dat is toch bijzonder gezien de titels welke ik er afgelopen maand doorheen heb gejaagd.
Bradley Thomas raakt zijn baan kwijt en komt erachter dat zijn vrouw rommelt met een ander. Woede overheerst, maar Bradley is een type dat niet zomaar opgeeft. Het resultaat is dat hij nog geen twee jaar later schuldvrij is en met zijn vrouw een kindje verwacht. De toekomst lijkt hun toe te lachen tot een drugsdeal volledig fout loopt. Bradley besluit geen deal aan te gaan en gewoon zijn tijd uit te zitten. Al snel komt hij erachter dat hij met de fout gelopen deal vijanden heeft gemaakt welke zijn verblijf in de gevangenis er niet bepaald makkelijker op maken.
Het gegeven is simpel maar de uitvoering is zeer intens en dat is enerzijds logisch aangezien Brawl geschreven en geregisseerd is door de man achter Bone Tomahawk, een keiharde western welke twee jaar eerder wist te verrassen. Ook Brawl weet op meerdere vlakken te verrassen. Zo is daar de sterke hoofdrol van Vince Vaughn als Bradley Thomas. Bradley heeft een zuidelijke inslag met bijbehorende charme. Daarbij verwerkt Vince ook wat van zijn natuurlijke bijdehante oneliners welke af en toe zorgen voor wat verlichting. Wat ook bijzonder blijft is dat Vince Vaughn ondanks zijn grote postuur en kale kop nergens meteen als bedreigend overkomt tot het moment dat geweld om de hoek komt kijken, dan blijkt Vince als Bradley zeer overtuigend als agressieve vechtmachine. Jennifer Carpenter speelt een kleine maar geslaagde bijrol als zijn vrouw Lauren. Andere verrassing is Don Johnson welke als Warden Tuggs zorgt voor een bijna karikaturale bijdrage, bijna want zoals gezegd de film wordt nergens grappig en het wordt al snel duidelijk dat zijn karakter weinig grappen maakt. De ontwikkeling van het verhaal leest bijna als een standaard misdaad drama, maar regisseur en schrijver S. Craig Zahler weet wel degelijk met wat verrassingen op de proppen te komen. Daarbij moet gezegd worden dat met name bij de tweede helft (net als bij Bone Tomahawk trouwens) de film hard en naargeestig wordt en waarbij je als kijker wel wat grafisch geweld voorgeschoteld krijgt. Oftewel mensen die hier niet tegen kunnen zullen dan zeker een paar keer wegkijken. Met Brawl in Cell Block 99 weet S. Craig Zahler een uitstekende opvolger voor Bone Tomahawk af te leveren welke in mijn ogen net iets meer in balans is. Voor iedereen die een intense kijkervaring kan waarderen waarbij je iemand vanaf de top naar een zeer diep dal ziet afdalen heeft met deze film een pareltje in handen welke bovenal over echte liefde gaat en wat men daarvoor over heeft. Daar zul je zelf echter ook wat voor over moeten hebben, maar ook ik heb heb wederom genoten van deze film.