De bioscopen zijn open maar het blijft nog een beetje komkommertijd en dus blijven er ook kwaliteitsfilms uitkomen op de verschillende streamingdiensten Zo kwam Calm With Horses onder mijn aandacht welke vanaf 19 augustus te zien is op Pathé Thuis. Een Iers misdaaddrama met onder andere Barry Keoghan (The Killing of a Sacred Deer, Dunkirk) in een grote bijrol.
Arm is een voormalige bokser welke nu werkt als sterke kracht voor de misdaadfamilie van de Devers. Hij wordt regelmatig ingezet om een boodschap over te brengen in de vorm van een goede afranseling. Arm heeft ook een gehandicapte zoon met zijn ex Ursula. Wanneer hij van zijn maatje Dympna de opdracht krijgen iemand om zeep te helpen komt bij Arm het besef dat hij misschien toch wat moet veranderen in zijn leven, maar of dat op tijd is?
Calm with Horses is een misdaadfilm zoals we er eigenlijk zoveel hebben gezien. Qua verhaal biedt de film niets vernieuwends en ook het verloop is redelijk recht toe recht aan. De kracht van de film zit hem in de sfeer en de ijzersterke acteerprestaties wat het geheel iets authentieks geeft en geloofwaardig maakt. De bekendste naam voor mij was Barry Keoghan welke ook een heerlijk amorele rol speelt als de zelfingenomen Dympna. Maar hoe hard deze Dympna ook wil overkomen feitelijk is hij niets zonder zijn sterke kracht Arm en dat weet hij ook. De grootste troef is de redelijk onbekende Cosmo Jarvis (welke bij nader onderzoek al aardig wat gedaan had) welke een tour de force geeft als de vaak lompe en onbegrepen Arm. Hij geeft deze spierbundel een hart en genoeg diepgang waardoor je als kijker geïnvesteerd raakt in het karakter en alleen maar hoopt dat hij uit de geweldadige wereld weet te stappen waar hij inzit. Het mooie is dat de onderlinge chemie van het scherm afspat. Of het nu de ongezonde relatie is tussen Dympna en Arm of de wijze waarop de exen Ursula en Arm met elkaar omgaan en met hun geestelijk gehandicapte kind. Met Ned Denehy in de rol van Padre familia Paudi, heeft de film een angstaanjagende schurk in huis waar je als kijker alleen maar de kriebels kan krijgen en waar je in real live minimaal 2 blokjes voor om zou lopen. De sfeer is bijna de gehele film trouwens treurig en dreigend mede ingegeven door het hopeloze karakter van de omgeving. Toch laat de regisseur ruimte voor wat lichtpuntjes om de boel even te verlichten. Regisseur Nick Rowland, welke hiervoor alleen shorts en afleveringen regisseerde, levert een sterk speelfilmdebuut af welke niet de meest vrolijke film is (understatement) maar indringend van begin tot eind ondanks het wat voorspelbare verloop.
