Gegrepen door een wervelende en prikkelende trailer wist ik meteen dat ik ik Climax moest zien. Toen ik besefte dat Gaspar Noé de film heeft geregisseerd werd ik daarbij ook nog eens bang voor een heftige kijkervaring (zoals ik dat ook ooit beleefde met Irreversible) op een druilerige woensdag ochtend ging ik er even goed voor zitten om volledig wakker geschud te worden.
Door middel van interviews maken we kennis met de leden van een dansgemeenschap waarbij zij vertellen over hun dromen, angsten en wat zij ervoor over hebben om de top te bereiken met dans. Wat volgt is een virtuoos dansspektakel waar menig dansfilm jaloers op zou zijn. Wanneer de repetitie voorbij is beginnen de festiviteiten en vloeit het alcohol rijkelijk. het wordt al snel duidelijk wie met wie is en wie achter wie aanzit. Dit hoeft natuurlijk geen probleem te zijn totdat men erachter komt dat er LSD in de sangria is gedaan. Vreugde maakt plaats voor woede, liefde in haat en menigeen wordt overmand door de zware trips waarin men zich bevind. Wat begon als een hemelse avond eindigt voor velen in een afdeling naar de diepste krochten van de hel.
Gaspar Noé is een virtuoos als het aankomt op confronterende cinema. Hij weet constant verwarring te scheppen, maar als kijker weet je de hele film waar je aan toe bent en nog belangrijker waar het verhaal zich bevind. Het verhaal an sich is redelijk simpel en het draait dus vooral om de uitvoering. Hierbij dient de cast te overtuigen in de dansscenes, maar ook in de stukken waarin men volledig de weg kwijt raakt in de LSD trip. Wat de cast betreft is Sofia Boutella het bekendst aangezien zij toch succesvol de overgang van danseres naar actrice heeft gemaakt (Kingsmen, The Mummy, Atomic Blonde en Star Trek: Beyond) en zij krijgt het meest screentime van de gehele cast maar draagt deze rol dan ook met verve. Dankzij de muziek, het geluid, licht en het camerawerk wordt je als kijker meegenomen in de trip en waan je jezelf bijna in een LSD trip. De kracht van de film ligt in het mooi verdelen van de aandacht waarbij ieders emotie dusdanig wordt uitvergroot, maar ook zorgt voor zeer confronterende beelden voor de kijker. Ondanks dat dit in de basis echt een dans film is en er gedurende de gehele film mensen aan het dansen zijn, is er ook ruimte voor drama en dan wel van het heftigste soort dankzij de ongeremdheid. De soundtrack bracht mij terug naar de 90’s met o.a. Windowlicker van Aphex Twins welke mij het meeste bij bleef (mede dankzij de behoorlijk verontrustende videoclip) welke uitstekend paste in de film. De film ademt qua aankleding en muziek echt een jaren 90 feel uit, maar uit de verschillende dansstijlen welke worden tentoongesteld (ik hou nu eenmaal van moderne en hiphop stijlen) lijkt de film zich wel meer recent af te spelen. Dat de film losjes gebaseerd is op een incident uit de jaren ’90 geeft de film iets duisters mee net als de zoektocht naar de dader welke uiteraard dramatische gevolgen heeft. Climax is net als Gaspar’s Noé niet zeer toegankelijk en zal zeker niet iedereen kunnen bekoren, maar aan de andere kant is dit misschien wel zijn meest toegankelijke film waarbij liefhebbers van muziek, dans en wat incasseringsvermogen in verband met de hallucinerende beelden door het gebruik licht en het camerawerk hun hart op kunnen halen. Gaspar Noé brengt je met Climax van de hemel naar de hel en dat moet je als kijker wel aankunnen.