Pixar is niet meer zo onaantastbaar zoals in de periode tot aan Wall-E. Dit komt mede door een aantal zwakkere vervolg films, welke op de Toy Story films na allemaal geen verbetering of gelijkwaardig aan het origineel waren. Ook de originele verhalen waren niet allemaal meer van het niveau wat we zo gewend waren, met een enkele uitzondering zoals Inside Out. Nu met Coco lijkt Pixar handig in te spelen op het alsmaar populairder wordende Los Dias De los Muertes, een wereld welke zich wel uitstekend leent voor de visuele kunsten van Pixar waar zij nog altijd absoluut marktleider in zijn.
Miguel droomt ervan ooit een bekend muzikant te worden net als zijn grote voorbeeld Ernesto de la Cruz. Daarbij komt Ernesto ook nog eens uit hetzelfde stadje waar Miguel woont. Er is echter een probleem, zijn familie heeft muziek verbannen sinds zijn bed-overgrootvader ooit verdween. Wanneer Miguel ruzie krijgt met zijn oma en ouders wilt hij stiekem naar het muziekfestival het enige wat hij nodig heeft is een instrument. Laat nu net in het gedenk graf van Ernesto een gitaar hangen welke zowaar hetzelfde lijkt te zijn als die van Miguel zijn bed-overgrootvader over wie niet meer gesproken werd. Wanneer Miguel echter 1 noot speelt gebeurd er iets wonderbaarlijks, hij komt terecht in het land van de overledenen terwijl deze juist normaal op los dias de los Muertos het land der levenden normaal een bezoek brengen.
Het eerste waar Coco mij aan deed denken was de film The Book of Life (Manolo’s wonderlijke reis) uit 2014 over een lid van een stierenvechtersfamilie welke eigenlijk muzikant wilde worden en in het land van de doden belandde. Ik vond destijds deze film zwaar ondergewaardeerd en hij sloeg ook niet heel erg aan bij het grote publiek. Dat is iets waar ze bij Pixar zich minder zorgen om zullen maken. De basis komt zeer overeen met The Book of Life, maar de uitvoering is toch van een andere orde. Zo mikt Pixar veel meer op het gevoel, waarbij het buitenbeentje, in dit geval Miguel, moet vechten voor zijn droom. De confrontaties met zijn familie en zijn tocht door het rijk der doden zorgen naast de emotionele lading ook voor het avontuur en uiteraard de lach. Pixar heeft het wederom voor elkaar gekregen om een hart te geven aan hun film hoewel de impact niet van het niveau zal zijn als bij hun klassiekers. Het familie thema wordt hier ook wel redelijk zwaar voorgeschoteld en dit maakt de film af en toe best zwaar. Miguel is het sympathieke middelpunt waar jong en oud zich makkelijk mee kan inleven en wordt omringd door de meest kleurrijke figuren welke er mede voor zorgen dat de film niet te zwaar wordt. Daarbij Coco kijkt vanaf het begin lekker weg en het verhaal loopt lekker door. Verder zitten er zowaar nog een paar verrassingen in het verhaal verstopt, welke voor de geoefende kijker misschien voor minder verbazing zal zorgen dan bij bijvoorbeeld de jongere kijkers. Het onderwerp over de dood is in de basis best zwaar maar de makers hebben het geheel licht genoeg gehouden afbreuk te doen aan de achtergrond en geschiedenis van Los Dias de los Muertos. Het mag ook gezegd worden dat Coco de meest muzikale film uit de Pixar stal is geworden, iets waar Disney wel maar Pixar absoluut niet om bekend stond. Coco is na The Good Dinosaur weer een stap vooruit waarbij deze nieuwe Pixar swingt, een hart heeft en zeker jong en oud zal vermaken met wederom betoverende animatie.