Op Netflix is sinds kort El Hoyo te zien op Netflix en zoals bij veel andere horrorliefhebbers was de vergelijking met Cube al snel gemaakt. Hoewel beide films wezenlijk anders zijn, is de feeling identiek. Ik was zeer te spreken over El Hoyo net zoals ik destijds zeer onder de indruk was van Cube. Zoals wel meerdere oude Fantastisch Film Festival had ik deze al alweer een tijd geleden voor het laatst gezien, dus rees de vraag zou ik er nog net zoveel van kunnen genieten?
6 individuen worden wakker in een kamer. Niet wetend hoe zij hier terecht gekomen zijn en waarom. elke kamer is aan alle kanten verbonden met een andere kamer. De groep komt er al snel achter dat niet elke kamer veilig is in hun zoektocht naar een uitgang. Zonder eten en drinken en geen nachtrust begint de paranoia toe te nemen en keren de personen zich tegen elkaar terwijl om te overleven ze eigenlijk iedereen nodig hebben.
Ik houd ervan als een film zijn kaarten zo lang mogelijk op de borst houd en het voor de kijker gissen blijft wat de bedoeling is. Cube is zo een film welke fantastisch opent met een sterk staaltje gore, om vervolgens de karakters en de kijker in het ongewisse te laten over de bedoeling. Wat de film in mindere mate dan El Hoyo toont is de ongezonde aard van de mens in noodsituaties. Omdat het in de Cube niet zozeer om een gevangenis gaat en de mensen er dus random in geplaatst lijken is het ook gissen naar wie nu de held van het verhaal wordt, of dat er uberhaupt wel een held is. Het is ook te danken aan het natuurlijke spel van de cast dat de rolverdeling overtuigt. De makers nemen geen moeite om het een en ander uit te leggen en dat komt de film eigenlijk alleen maar ten goede. Ik heb later namelijk een van de vervolgen gezien en de uitleg die daarbij gegeven werd verpestte een hele hoop voor mij. Gelukkig zijn daar velen jaren overheen gegaan en ik zou er nu ook niet aan denken om deze opnieuw op te zetten. Vincenzo Natali wist met Cube zijn naam te vestigen en bleef sindsdien de genrefilm redelijk trouw en mocht in 2009 uitpakken met de sci-fi horror Splice. Buiten deze titel is het meest noemenswaardige een geslaagde TV reboot van Tremors en een berg afleveringen van verschillende geslaagde genre-series. Het is daarom jammer dat het laatste wat ik van deze regisseur zag het teleurstellende In the Tall Grass op Netflix was. Gelukkiger ben ik met het grauwe en mysterieuze Cube. Een mysterie welke wat mij betreft nooit opgelost hoeft te worden want daar ligt de grotendeels de kracht van het verhaal. Het was ook niet verrassend dat deze film hoge ogen hooide bij het fantastische film festival in 1998, maar voor het eerst won er een niet horror gerelateerde film de Silverscreamaward. Dat brengt ons namelijk bij de volgende film Dark City. een film waarvan ik weet dat het goed is, maar waarbij je mij nu nog even niet moet vragen waarover deze ging. Hier kom ik uiteraard morgen op terug.
Funfact trivia: Hoeveel kamers zijn er daadwerkelijk gebouwd voor deze film?