Al Pacino heeft al een paar jaar weinig bijzonders meer afgeleverd op acteer en film gebied. Maar dit jaar schijnt er verandering in te komen met Danny Collins, waarin hij als verlopen zanger een rol speelt die hem op het lijf is geschreven.
Danny Collins (Al Pacino) is een verlopen popartiest, welke zijn hoogtijdagen in de jaren 70 had. Nu is hij een artiest die toert met liedjes van weleer, die zich vermaakt met drank, drugs en jonge vrouwen. Op zijn verjaardag krijgt hij van Frank Grubman (Chrisopher Plummer), zijn vriend en manager, een meer dan 40jaar(!!!!) oude brief van John Lennon, welke destijds voor hem bedoeld was. Na het zien van deze brief besluit Danny zijn hele leven om te gooien en de artiest te worden wie hij altijd voor ogen had. Ook op persoonlijk vlak probeert hij schoon schip te maken, door contact te zoeken met zijn zoon, echter verloopt dit stroever dan hij gedacht had.
Al Pacino is een legende, maar feit blijft dat hij voor zijn beste rollen nooit beloond is met Oscar goud (Scent of a Woman was toch echt een goedmakertje in een jaar waarin weinig goeds uitkwam) en de laatste jaren waren de meeste van zijn films ook niet veel soeps. Danny Collins is wat dat betreft een uitzondering op de regel, want Al Pacino schittert als weleer in een rol, welke hem gezien zijn leeftijd en carriére op het lijf is geschreven. Hij weet met overtuiging Danny tot leven te brengen als een muzikant, die dankzij een brief besluit zijn leven om te gooien en de artiest te worden wie hij ooit zelf voor ogen had. De manier waarop is misschien niet zozeer vernieuwend, maar hij weet vanaf de eerste minuut te overtuigen in zowel de dramatische als komische stukken. Hij wordt hierin ook gesterkt door een aantal sterke acteurs, die in de bijrollen hem van uitstekend tegenspel voorzien. Hierin weten Annette Benning en Bobby Cannavale daadwerkelijke ook te ontroeren. Danny Collins zal je niet verassen ook niet muzikaal gezien, maar het verhaal en Al Pacino weten te ontroeren en leuk feitje is dat de brief zoals Danny Collins in deze film ontvangen heeft weer geen fictie is. Aangezien John Lennon destijds daadwerkelijk muzikanten had aangeschreven om niet hun zelf te verloochenen voor geld.