Vorig jaar werd Gone Girl na het boek van Gillian Flynn een wereldwijde hit bij zowel publiek als critici. Het was dan ook niet lang wachten tot de volgende boekverfilming. Met een cast bestaand uit Charlize Theron, Nicholas Hoult en Corey Stoll en met Gilles Paquet-Brenner op de regiestoel word er duidelijk gemikt op weer een hit bij publiek en critici
Dark Places vertelt het verhaal van Libby Day (Charlize Theron). Zij was dertig jaar geleden de enige overlevende toen haar broer Ben (Corey Stoll) haar twee zusjes en moeder vermoordde. Na een korte rechtszaak, waarbij zij getuigde tegen haar broer, werd hij veroordeeld, maar ook zij kreeg levenslang. Nu dertig jaar later wordt zij benaderd door Lyle Wirth (Nicholas Hoult), welke lid is van een geheime club welke zich bezighoud met high profile zaken die onopgelost zijn of waarvan men twijfels heeft bij de juiste afhandeling. Vanwege geldnood besluit Libby mee te werken bij dit onderzoek. Hierin wordt zij ook gevraagd in haar herinneringen te duiken en zich af te vragen of alles wat zij zich herinnerde wel klopte met de werkelijkheid.
Dark Places is deels een thriller en deels een drama, meer drama nog dan dat Gone Girl dat was. Hierdoor ligt het tempo een stuk lager en dit gaat uiteindelijk ten koste van de spanning, welke uiteindelijk op het eind maar kort voelbaar is. Aan de regie en het acteerwerk ligt het niet, daar de gehele cast goed acteert en ook aan de regie weinig aan te merken is. Het verhaal speelt verder aardig met de verwachting van hoe de zaak van 30 jaar geleden nu precies in elkaar zat. Met het heen en weer springen van gebeurtenissen in het heden en verleden raakt de film en het verhaal wel uit balans, aangezien de gebeurtenissen uit het verleden meer boeiend zijn. Daarbij wordt er te weinig gedaan met de groep die de zaak onderzoekt en het karakter van Nicholas Hoult in het bijzonder. Ook de situatie met Libby en haar broer Ben, komt maar matig over. Door deze zwakker uitgewerkte stukken blijft Dark Places hangen in een meer dramatische hoek welke impact mist om echt te roeren en te weinig spanning opbouwt om je op het puntje van je stoel te krijgen.