Persoonlijk ben ik niet altijd van de documentaires, maar eens in de zoveel tijd komt er een voorbij waarvan ik denk ja die moet ik toch even zien. De Kinderen van Juf Kiet is er zo een.
In deze documentaire volgen we de klas van Juf Kiet, een klas bestaande uit kinderen van vluchtelingen welke veelal heftige dingen hebben meegemaakt in hun jonge leven. Hierbij speelt juf Kiet een sleutelrol om deze kinderen te onderwijzen, maar ze ook weer kind te laten zijn.
Het gegeven is simpel en had door middel van interviews heel uitleggerig over kunnen komen. De makers hebben er echter voor gekozen om ons als kijker vooral deelgenoot te maken van de dagelijkse gang van zaken in de klas en de ontwikkeling van een aantal kinderen uit de klas. Hierin vormen drie kinderen, Haya Khleif, Leanne Yahyaowi en Jorj Gharam het middelpunt en de kleine Branche in iets mindere mate. Het mag duidelijk zijn dat deze en de andere kinderen in de klas met behoorlijk wat bagage bij Kiet terecht zijn gekomen. Doordat de makers geen verhaal gaan vertellen, maar je meenemen in de dagelijkse beslommeringen wordt je als kijker gedwongen de aandacht erbij te houden en dan komt het. De kleine dingen in de gedragingen van de kinderen gaan je opvallen en je moet wel harteloos zijn om geen medeleven te gaan voelen. Het is hierin mooi om te zien hoe Juf Kiet met de kinderen omgaat, waarbij zij enerzijds rekening houdt met hun situatie, maar anderzijds ze ook als kinderen behandeld en geen uitzondering maakt wat betreft gedragsregels. Hierin blijkt de taalbarrière weinig van invloed te zijn daar de juf bijna feilloos aanvoelt wat er bij de kinderen speelt ondanks dat deze nog geen Nederlands spreken. Wie kent nog de slogan een kind uit de oorlog halen is èèn ding, maar hoe haal je de oorlog uit het kind? Ik denk dat de manier van Kiet wel het beste is, waarbij kinderen gewoon weer kind mogen zijn en je deze op een zo goed mogelijk manier weer in het dagelijks leven, in dit geval school, laat functioneren. Wordt de voormalige situatie van de kinderen nergens uitgesproken? Jazeker, en hoe! Het moment waarop een van de kinderen, welke duidelijk moeite heeft zich aan te passen aan de nieuwe situatie, met Kiet in gesprek gaat over diens situatie in zijn vaderland is schrijnend en kwam bij mij in ieder geval keihard aan. Is het alleen kommer en kwel? Nee, juist de ontwikkeling van de kinderen aan de hand van Juf Kiet zorgt voor een positief gevoel en wisten mij misschien nog wel meer te raken dan de dramatische gebeurtenissen
De makers van De Kinderen van Juf Kiet weten door hun manier van filmen de kijker echt mee te nemen in de leefwereld van de kinderen en die van Juf Kiet. Zonder een verhaal te vertellen weet de film je echt te raken en is dit wat mij betreft een must see voor iedereen die geen beeld heeft wat het vluchtelingen bestaan voor invloed heeft op kinderen. En anders is dit gewoon een prachtige documentaire die echt weet raken.
Trailer
