De Nederlandse genrefilm blijft een verhaal apart, waar Dick Maas voorheen wist te scoren met de Lift, Amsterdamned en in iets minder mate met De Sint blijft het de afgelopen jaren behelpen in de bioscoop. Een kleine opleving met de soapie horrorfilms Doodeind en Sl8n8 daargelaten is het de laatste jaren weer kommer en kwel. Niet dat er louter slechte titels worden gemaakt, Sneekweek was op zijn zachtst gezegd niet zo goed en valt eigenlijk onder de soapie horror, maar Prooi (vermakelijk) en Bumperkleef (nog niet gezien maar goede kritieken) hadden een beter lot verdiend in de bioscoop. Productiehuis The House of Netherhorror probeert daar nog altijd verandering in te brengen en kwam in 2014 met De Poel welke tijdens Imagine in première ging. Een groot bioscoop succes werd het niet, maar heeft dat aan de kwaliteit van de film gelegen?
Lennaert trekt samen met zijn gezin en zijn goede vriend, en oud collega, Rob en diens dochter de wildernis in voor een potje echt kamperen. Op zoek naar een ideaal plekje trekken ze ver het bos in om bij een meertje hun kamp op te kunnen zetten. Na de eerste dag beginnen er echter vreemde dingen te gebeuren. Het eten is ineens bedorven en pogingen om het bos te verlaten brengt iedereen elke keer weer terug naar het kamp. Honger, paranoia en geheimen zorgen ervoor dat de groep zich steeds meer tegen elkaar gaat keren en hoe zit het met dat mysterieuze meisje dat Lennaert en zijn zoon Jan regelmatig zien in het meer?
De Poel is geen slasherfilm hoewel er wel echt wel slachtoffers vallen. Nee, De Poel is een psychologische horrorfilm welke niet bang is om ook een wat bloed en gore te tonen. En hoewel overtuigend en effectief gebruikt is dat niet waar de film om draait. Nee, het gaat om het psychologisch afbreken van de personages waardoor de maskers naar beneden komen en stukje bij beetje de waanzin de boventoon gaat voeren. Met een speelduur van 80 minuten is de film niet lang, maar dat is ook niet nodig. De poppetjes zijn al snel op hun plaats van bestemming en de rolverdeling is al snel duidelijk. Hierbij schittert met name Gijs Scholten van Aschat als padre familia welke duidelijk worstelt met het feit ontslagen te zijn. Om zijn alfa status terug te vinden wilt hij terug naar basics gaan in de vorm van dit kampeer tripje. De wijze waarop zijn personage Lennaert stukje bij beetje zijn verstand aan het verliezen is gaat geleidelijk en voelt nergens onnatuurlijk aan. De andere leden van het gezin samen met Rob en diens dochter dienen een ondergeschikte rol en dat zullen ze weten ook. Of dit geaccepteerd wordt is natuurlijk een tweede. Regisseur Chris Mitchell houdt het tempo hoog, maar de regie strak. Het is voor de kijker redelijk snel duidelijk wat er aan de hand is echter hoe het verhaal zal eindigen blijft een verrassing. Het verhaal besteed (godzijdank) ook geen tijd aan het nodeloos uitleggen van bepaalde beelden, dit zorgt dat de kijker dit zelf kan invullen en ik persoonlijk houd daar wel van. Het naast het acteerwerk van de cast (en die van Gijs Scholten van Aschat in het bijzonder) is het camerawerk in De Poel ook sterk en sfeervol. Ook de praktische effecten komen daarbij overtuigend over. De Poel is daarmee een sfeervolle horrorfilm welke meer had verdiend in de bioscoop dan het nu had gekregen en behoort wat mij betreft tot de aanraders van de Nederlandse genre film.
