De IDFA is elk jaar een van de uitgelezen mogelijkheden voor documentairemakers uit binnen en buitenland om werk onder de aandacht te brengen en elk jaar komen er toch wel een paar parels voorbij welke daarna vaak nog een redelijk succesvolle bioscoop release genieten. Redelijk succesvol aangezien niet iedereen van de documentaires is en dat is vaak zonde want er zijn in de loop der jaren toch wel zeer documentaires de revue gepasseerd.
In de Rode Ziel gaat documentaire maakster Jessica Gorter op onderzoek uit hoe het nu staat met Rusland en dan vooral het gevoel bij de bevolking. Waar Rusland voorheen een communistische grootmacht was welke met harde hand werd geregeerd door Stalin sloeg in de jaren ’90 het kapitalisme toe en was er democratie. Nu bijna 30 jaar later heb je meerdere generaties met verschillende visies op wat er vroeger heeft plaatsgevonden en of alles er nu beter op geworden is.
Iedereen kent wel de gedachte van vroeger was alles beter, maar wat als er vroeger met harde hand geregeerd werd zoals Stalin dat deed? Wanneer alle politieke tegenstand keihard de kop werd ingedrukt en miljoenen russen in strafkampen belanden waar lang niet iedereen levend van terugkeerde, kun je dan ook spreken van het feit dat vroeger alles beter was? Als er iets duidelijk wordt gemaakt in deze documentaire is dat de russen bovenal een trots volk zijn. Waar bijna alle families wel eens te maken hebben gehad met de harde hand van Stalin willen velen hem nog altijd gedenken en zien hem als held. Onder andere door zijn overwinning in de tweede wereldoorlog op de Duitsers wordt hij nog altijd op een voetstuk geplaatst. Maar er zijn er ook genoeg die vragen stellen bij zijn handelen en de democratie en ontwikkeling omarmen. Ook de jongere generatie is toch wel verdeeld over de positieve en slechte kanten van het regime van Stalin. Als er een ding duidelijk wordt in deze documentaire is dat sinds de val van het communisme het land verdeeld is over de periode Stalin, en aangezien zelfs de geleerde onder de Russen verdeeld zijn, zal dit voorlopig ook wel zo blijven. Het grappige is dat ik na het zien van deze documentaire ook met andere ogen ben gaan kijken naar de situatie in eigen land, want wordt hier ook niet met regelmaat geroepen dat vroeger alles beter was? Zo een groot contrast is er in ons eigen kikkerlandje niet, toch? In Rusland daar en tegen regeert de trots zelfs zo erg dat zelfs slachtoffers zich aan het eind afvragen of ze Rusland niet beschadigd hebben met hun verhaal en of ze er niet door in de problemen komen. Zo blijkt dat de invloed van Stalin nog altijd levend is en verklaard misschien wel mede dat de russen de totalitaire macht van Poetin nog altijd massaal accepteren. Als documentairefilm vind ik de Rode Ziel dan zeker geslaagd daar het geen kant kiest, maar de kijkers een duidelijk beeld schetst over het gedachtegoed van de Russen, waarbij je als kijker misschien zelf ook terug denkt over de geschiedenis van je eigen land en in hoeverre je kunt spreken van vroeger was alles beter. Vanaf deze week te zien in filmtheaters en op Picl
Trailer
