Justin Simien brengt ons met zijn debuut een scherpe satire op de huidige (jongere )samenleving. Op Westminster College zijn de studenten verdeeld in verschillende groepen (huizen) waar vanwege een beslissing van de directeur nu gemixte groepen moeten zijn. Een studente, Sam (), heeft een radio programma genaamd Dear White People, waarbij ze op zeer ironische toon vooral blanke studenten aanspreekt (vb: om niet racistisch over te komen heb je als blanke nu 2 zwarte vrienden nodig en nee je huisdealer Tyrone telt niet mee). Wanneer zij meedoet met de verkiezing voor huishoofd voor de overwegend zwarte Armstrong/Parker huis wordt zij tot haar eigen verbazing gekozen en begint de strijd binnen het eigen huis pas echt. Want hoewel Sam zeer pro zwart is zijn ook weer niet alle zwarte studenten het met haar eens. Zo is daar haar ex en voormalig huishoofd Troy Fairbanks (Brandon P Bell) en Colandrea “Coco” Conners (Teyonah Parris) en zwarte bewoonster welke vooral bekendheid najaagt. Ergens tussen in zit Lionel Higgins (Tyler James Williamson, Everybody hates Chris) een homofiele neger die eigenlijk ook nergens bij hoort, maar voor een artikel voor de schoolkrant zich tussen de huizen mengt.
De dialogen zijn spits en direct en het wordt al snel duidelijk dat deze film niet zozeer racisme aankaart, maar vooral de zoektocht naar een eigen identiteit en hoe mensen daarin te ver kunnen gaan. Het mooie van de film is dat het verschillende invloeden laat zien waaronder jongeren gebukt gaan op zoek naar hun eigen identiteit en acceptatie om ergens bij te horen (in deze film wel vooral uit het oogpunt van zwarte jongeren maar het onderwerp treft eigenlijk jongeren van elke afkomst) Zo wordt Lionel de homofiele neger die zich niet graag mengt onder zijn ’broeders’ bijna nergens geaccepteerd, iets wat zelfs pijnlijk duidelijk wordt gemaakt in een gesprek met de decaan Dean Fairbanks, jaja de vader van Troy. Welke weer zijn eigen strijd voert met de directeur Hutchinson en tevens vader van een ander huishoofd op Westminster. Sam wil enerzijds de stem van de zwarte groep zijn maar wil niet te radicaal alles doorvoeren zoals sommige van haar volgelingen. Troy probeert vooral zijn vader tevreden te stemmen en slijmt op die manier eigenlijk bij iedereen om er beter van te worden.
Wat Justin Simien hier gedaan heeft is bijzonder daar het onderwerp racisme zich meerdere malen opwerpt, maar hij nergens met een moraliserende boodschap komt. Wanneer je in alle rust terugdenkt over de film besef je dat het vooral gaat over de zoektocht naar een eigen identiteit. Wat alle 4 de hoofdpersonages gemeen hebben is dat ze op dit punt van hun leven vooral geleefd worden door andere. De stijl van de film lijkt in eerste instantie een wirwar van snedige opmerkingen te gaan worden, maar ook daar weet Justin samen met de acteurs de valkuilen te omzeilen en eigenlijk alle belangrijke karakters wel degelijk een ziel mee te geven, waardoor je met deze jongeren mee gaat leven maar ook hun beweegredenen kunt begrijpen. Het verhaal begint met een nieuws bericht over een uit de hand gelopen feest waarbij het uitliep op rellen toen zwarte studenten lucht kregen van het feest. Het verhaal werkt naar dit punt toe en laat de kijker aan het einde nadenken over in hoeverre je nieuwsverslaggeving altijd moet geloven en hoe snel iets tot een rassenkwestie gebombardeerd kan worden.