Deathgasm wist ons maanden geleden te verassen met een trailer vol metal muziek, gore en humor. Toen ik de kans kreeg deze mee te pakken kon ik die ook niet voorbij laten gaan.
Brodie is wat je noemt een ongelukkig buitenbeentje. Gedoemd om bij zijn oom en tante te wonen, die beiden zeer gelovig zijn, hoort hij op school ook bij de buitenbeentjes. Wanneer hij Zakk ontmoet vormen ze met 2 nerds een metal groepje. Tijdens een inbraak in een schijnbaar verlaten huis, krijgen Zakk en Brodie mysterieus bladmuziek in handen. Wanneer Brodie hier het ideale Metalnummer in ziet besluit hij het te gaan spelen met zijn band. Wat ze echter niet weten is dat dit stuk muziek een poort voor het kwaad opent. Binnen de kortste keren wordt iedereen in het slaperige provinciestadje bezeten door het kwaad. Wat volgt is een totale chaos, waarin de bandleden uit alle macht proberen de demonen terug te wijzen, waarbij ze hulp krijgen uit onverwachte hoek.
Deathgasm is een Nieuw-Zeelandse film en alsof alle Nieuw-Zeelandse filmmakers dezelfde gevoel voor humor hebben, herken je dezelfde stijl terug uit het oude werk van Peter Jackson, maar ook uit het eerder dit jaar vertoonde Wyrmwood (Night of Terror ook bij Imagine). In tegenstelling tot Wyrmwood gaat DeathGasm rustiger van start en vertelt eerst het verhaal van de hoofdpersoon Brodie, een echt buitenbeentje met een goed hart. De opbouw is rustig en net wanneer je je gaat afvragen waar gaat de film heen, komen de duistere krachten in beeld. De film schiet daarna in versnelling Speed Metal en weet deze tot het enigszins verplichte einde vol te houden. De muziek, waar je wel een beetje van moet houden, is fantastisch, net als de aankleding van het slaapstadje. De make-up en grime effecten zien er misschien niet allemaal even top uit, maar weten wel te overtuigen. Ondanks of juist dankzij de beweeglijke camera komen de actierijke stukken best heftig over, maar bewijzen de makers ook creatief met een beperkt budget om te kunnen gaan.