Afgelopen jaar ging Der Goldene Handschuh in première tijdens het film festival in Berlijn en waar Fatih Akin in het verleden met Gegen Die Wand en Aus dem Nichts vooral lof oogste bleek Der Goldene Handschuh een ander gevoel op te roepen. Tijdens de afgelopen editie van Imagine Film Festival, waar ik vaste klant ben, had ik deze titel gemist. De titel waarvan de programmeurs zeiden dat het een van de smerigste film van het jaar zou zijn. Ik houd van een uitdaging en ging dan ook goed zitten voor deze film welke ook nog eens op waargebeurde feiten is gebaseerd.
Het is de jaren ’70 wanneer Fritz Honka zich als vaste klant regelmatig in het cafè Der Goldene Handschuh begeeft. Het bruine cafè is vooral gevuld met mensen welke een verloren bestaan leiden en oude prostituees. Het is hier waar Fritz nog altijd wordt afgewezen, maar dat weerhoudt hem er niet van oudere vrouwen mee naar zijn appartement te krijgen. Wat er daarna gebeurd….. We volgen Fritz ook buiten deze bezigheden wanneer hij grip op zijn leven probeert te krijgen, maar hoe lang gaat dat goed?
Der Goldene Handschuh is inderdaad een smerige film en dat komt door de setting, de vormgeving, de aankleding en als laatste door de hoofdpersoon Fritz Honka. Waar menig seriemoordenaar een bepaalde charme en intelligentie heeft waardoor hij/zij potentiele slachtoffers vaak weet te lokken of in de val laat lopen. Fritz Honka bezit geen van deze kwaliteiten. Het enige intelligente en dat kwam meer uit noodzaak is dat zijn slachtoffers verloren gewaande figuren zijn waar niemand meer naar omkeek. Dit waren ook ook de enige mensen die nog omgang met hem zochten in de hoop wat te kunnen vinden. Dit geeft de film iets troosteloos, en het walgelijke karakter van Fritz zorgt ervoor dat er weinig tot geen sympathie voor hem gekweekt wordt. De ontwikkeling van het verhaal kent een paar gaten waardoor het verhaal niet bepaald soepel verloopt en verschillende situaties schijnbaar random voorbij komen. Dit is jammerlijk, maar doet weinig af aan de authenticiteit van het geheel. Fatih Akin toont ons het ware gezicht van een seriemoordenaar zonder dit mooi te maken. Hij toont ons de zelfkant van de samenleving en de verloren figuren welke zich hier begeven en hij maakt het geen moment mooier dan het is. Het ziekelijke is dat aan het einde duidelijk wordt hoe dicht Fatih zich aan de feiten heeft gehouden. Der Goldene Handschuh is geen makkelijke of fijne zit en qua verhaal laat Fatih wel een paar steekjes vallen. De extreem lage score op IMDB bewijst echter dat veel recensent niet (meer) tegen een vieze film kunnen en meer gestileerde films beter kunnen waarderen ondanks dat deze het gegeven teveel kunnen romantiseren. Jonas Dassler, toch geen onaantrekkelijke acteur is fantastisch lelijk gemaakt en zijn sterke performance doet uiteindelijk de rest waardoor redelijk tot goed te kijken is. Der Goldene Handschuh is zeker geen meesterwerk, echter het is wel een van die film waarbij je na het zien snakt naar een douche om alle viezigheid van je af te spoelen.