El Desierto, ook wel The Dessert of What’s Left of Us genoemd, hebben wij vorig jaar bij het Imagine Filmfestival mogen zien. Een film die in onze ogen een beetje ondergewaardeerd werd. Misschien kwam het door de vele raakvlakken met The Battery, die het jaar daarvoor de publieksprijs won (iets waar ik minder mee kon leven). Nu krijgt deze film, na internationaal op het Sitges festival en SXSW film festival wel in de smaak gevallen te zijn, hier in Nederland een kans in de filmhuizen.
Met de mensheid lijkt het gedaan. Ana, Axel en Jonathan proberen te overleven in een gebarricadeerd huis, die het slechts incidenteel wagen om naar buiten te gaan om eten te zoeken. Ooit vormden ze een perfecte liefdesdriehoek, maar van hun sterke vriendschap is niets meer over. Nu is Jonathan met Ana, en is Axel alleen. Axel tatoeëert zijn hele lichaam met vliegen, als hij geheel bedekt is, zal hij het huis verlaten. Intussen komt hij gevaarlijk dicht bij Ana, aangespoord door Jonathan. Dan waagt Ana een wanhopige poging om het huis van de ondergang te redden.
El Desierto is een typisch voorbeeld van het nieuwe soort apocalyptische films, welke de afgelopen jaren steeds meer gemaakt worden. Waarbij de gruwelijkheden van buiten steeds meer plaatsmaken voor menselijk drama en wat de situatie met mensen doet. In het geval van El Dessierto betreft het een driehoeksverhouding, waarbij Ana een relatie heeft met Jonathan, maar een soort aantrekkingskracht uitoefent op Axel. Ondanks dat het al zolang goed is gegaan, wordt het voor de kijker duidelijk dat er iets staat te broeien wat op zeer nare wijze tot uitbarsting moet komen. Het drietal is uitstekend op elkaar ingespeeld en de spanning die sluimert spat van het scherm. Ook de zombies zijn, zonder dat ze in grote getallen aanwezig zijn, wel degelijk van invloed op de situatie. Het gegeven van een videodagboek, welke ze alle drie maken is misschien het meest voorspelbare element van het verhaal. Maar de stukjes zelf zijn wel heel mooi en nemen je als kijker mee in de emotie van alle drie de overlevende. De climax is er eentje om bij stil te staan en zorgde bij ons voor een afsluiting die deze kijkervaring verdiende.