Gräns stond al een tijd op mijn to watch lijstje en mijn nieuwsgierigheid groeide met de dag. De trailer was al bijzonder, maar dat komt ook omdat ik ook van aparte films hou welke een twist herbergen iets wat ik ook hier verwachtte. Dat de film ook gepromoot werd door de organisatie van Imagine Film Festival en een award won op Cannes verhoogde bij mij de interesse en na weken op mijn lijstje te hebben gestaan was de film deze week eindelijk aan de beurt.
Tina werkt als douane beambte en dankzij haar bijzondere gave is zij een gewaardeerde kracht. Zij weet namelijk gevoelens te ruiken waardoor zij smokkelaars makkelijk weet uit te filteren tussen de verschillende reizigers. Bij Vore, een aparte en mysterieuze reiziger, met wie zij bijzonder wat uiterlijke kenmerken deelt weet zij echter niet te achterhalen wat er daadwerkelijk speelt. Wanneer zij vaker met hem in aanraking komt blijkt er een bijzondere aantrekkingskracht tussen de twee te zijn. Stukje bij beetje komt Tina achter de ware aard van Vore, maar ook dat haar eigen leven grotendeels op een leugen is gebaseerd. Tina zal een keuze moeten maken, of op de oude voet verder gaan of met de nieuwe kennis een ander leven gaan leiden.
Gräns is zo een film waarvan het beter is eigenlijk zo min mogelijk te weten zodat je verrast kunt worden, en geloof me je zult verrast worden. Gräns begint heel standaard waarbij je als kijker je alleen afvraagt waarom Tina er anders uitziet als anderen. Haar gave wordt als gewoon beschouwd door haar collega’s die haar ook blindelings geloven en haar normaal behandelen. Eva Melander zet Tina prachtig neer als een vrouw die worstelt met haar uiterlijk en de zoektocht naar liefde en een bestemming. De film laat zich makkelijk zien als een modern sprookje en dit klopt misschien wel meer dan je in eerste instantie zou verwachten. De makers hebben duidelijk niet voor de makkelijke weg gekozen gezien een paar duistere onderwerpen die de revue passeren. Dit zijn echter ook de dingen waardoor deze film zijn kijkers ook laten nadenken en daarmee laten de makers zien niet alleen de kijkers te willen verassen of te shockeren. Dat de film gebaseerd is op een boek van de schrijver van Let the Right One In (Let Me In, Amerikaanse remake) komt niet eens als een verassing. Regisseur Ali Abbasi leverde eerder Shelley af welke ik in 2016 tijdens het Imagine Film Festival heb gezien (Zie korte review) Waar ik destijds weinig geboeid werd door zijn film, maar hem zeker niet slecht vond, was ik bij Gräns van begin tot het einde geboeid. Het sterke acteerwerk van de hoofdrolspeelster, de vormgeving en het bijzondere en originele verhaal maakte voor mij Gräns een van de filmische hoogtepunten van het jaar. Een must see voor een ieder die zich graag laat verrassen.