Voorheen was ik niet echt van de Franse cinema, maar je gaat over films schrijven en bedenkt dat je door de jaren stiekem best wat Franse pareltjes hebt meegepakt (zoals het eerder dit jaar verschenen Raw). In Happy End speelt dan ook nog Isabelle Hupert, schitterde in Paul Verhoevens Elle, en de regisseur Michael Haneke is ook niet de minste, onder andere Cache, Amour, Funny Games en Das Weisse Band. Niet alleen ging ik mij aan deze film wagen, ik had er eigenlijk ook behoorlijk wat verwachtingen bij gekregen.
De film draait om de familie van de bijna 13 jarige Eve Laurent. Nadat haar moeder een zelfmoordpoging gedaan heeft komt zij bij haar vader en zijn familie te wonen. En hoewel welvarend lijkt geluk zeer ver weg voor de verschillende familie leden. Van de seniele vader/opa die klaar lijkt te zijn met het leven, de controlerende dochter/tante welke een moeilijke band onderhoud met haar zoon terwijl zij een bedrijf probeert draaiende te houden en tenslotte de zoon/vader welke een nieuwe vrouw en kind heeft maar daar schijnbaar toch niet genoeg aan heeft. Nee, een happy end lijkt heel ver weg voor de familie Laurent.
Franse films zijn vaak net even wat anders als hun Amerikaanse tegenhangers. Zo is Happy End een tragi komedie waar de humor er zeker niet bovenop ligt. De ontwikkeling van het verhaal doet vermoeden dat er natuurlijk wel wat aan de hand is met de verschillende familieleden, naarmate het verhaal vordert krijg je als kijker het meer het gevoel van wat is er eigenlijk niet mis met de leden van deze familie. Ik kan je zeggen hoe meer er aan het licht komt hoe meer ik ging genieten, leedvermaak blijft toch echt het leukste vermaak. Het sterke hierin is dat het verhaal nergens zo absurd wordt dat het drama ondergesneeuwd wordt. onderwerpen als zelfmoord, uitbuiting, lust en eenzaamheid komen tussen alle bedrijven ook aan bod en zetten de kijker een harde spiegel voor. Michael Haneke zorgt ervoor dat er toch wat boodschappen in zijn film verborgen zitten welke terloops toch blijven hangen. Met een dergelijke film is het van belang dat de cast de verschillende rollen geheel eigen maakt om zo geloofwaardig over te komen als disfunctionele familie. Isabelle Hupert steelt als de controle freak Anne weer in menige scene de show, echter laat geen van de andere acteurs en actrices zich door haar wegspelen. Franz Rogowski, Pierre de zoon van Anne, zet zijn rol heel sterk neer waarbij hij zowel in woord als in zijn fysieke spel de depressieve gesteldheid van zijn personage voelbaar maakt. Jean-Louis Trintignant weet de meeste lachers op zijn hand te krijgen als de seniele oude Georges welke stiekem scherper is dan hij laat merken en een duidelijk doel voor ogen heeft. De jonge Fantine Harduin heeft als uitdaging zich staande te houden tussen al dat volwassen acteergeweld en het mag gezegd worden dit doet zij uitstekend als de zeer observante Eve welke de kijker vaak meer laat zien en zorgt voor wat confronterende momenten. Happy End ik weet niet of de film zo eindigd, maar deze zeer geslaagde tragischekomedie mag door liefhebbers zeker niet gemist worden.