Het viel maar een klein beetje op dat de Oscars dit jaar wat goed wilde maken na de hevige discussie over deze grotendeels blanke awardshow. Naast Moonlight (nog niet gezien) was er Hidden Figures, die als ‘zwarte’ film ook de nodige Oscar nominaties opstreek (3 in totaal). Nu deze film hier uitkomt kunnen we eindelijk zien of deze film terecht was mee genomen of dat een aantal films onnodig geslachtofferd waren ten behoeve van diversiteit (wat in mijn ogen ook een slechte zaak is).
Het is begin jaren ’60 en de ruimte wedloop tussen de VS en de Sovjet Unie is in volle gang. In een tijd waarin computers bestonden uit mensen welke goed waren met cijfers waren. Hidden Figures vertelt het verhaal van drie Afro Amerikaanse vrouwen die werkzaam zijn binnen de NASA. Katharine is hierbij de rekenkundige whizzkid wiens talent al gauw wordt ontdekt door afdelingshoofd Al Harrison. Vriendinnen Dorothy en Mary hebben ook zo hun ambities om door te groeien. Echter in een maatschappij waarin de scheiding tussen blank en zwart nog altijd leeft blijk kennis niet direct voor vooruitgang te zorgen, terwijl deze dames er mede voor te zorgen dat Amerika ook een man de ruimte in krijgt.
Om met de deur in huis te vallen als je in de samenvatting al denkt wat clichés te ontdekken, dat klopt. De film is behoorlijk geromantiseerd, waarbij op de karakters van Kirsten Dunst, zij speelt de leidinggevende van de zwarte computer, en Jim Parsons, die een technisch genie speelt, zijn alle karakters van meet af aan goedaardig en easy to like. Dit maakt het geheel wel heel zoetsappig en ‘easy to swallow’. In Amerika vreet het publiek dit soort chauvinistische verhalen op als zoete broodjes. In andere delen van de wereld wordt een film als deze zonder roze bril bekeken. Dan komt eigenlijk snel naar boven dat alle karakters maar weinig achtergrond hebben gekregen behalve het nodige om sympathie te kweken. De ontwikkeling van het verhaal met de nodige tegenslagen wordt nergens zwaar en dat is simpelweg ongeloofwaardig in een waar gebeurd verhaal over Afro-Amerikanen dat zich afspeelt in de jaren ’60. Alles om een PG-status te omarmen en vooral het geheel te romantiseren en niet zwaar te maken. Is Hidden Figures dan niet om aan te zien? Absoluut niet, het is namelijk best een vermakelijke film welke deels de aanloop naar een grote historische gebeurtenis behandeld. De drie vrouwelijke hoofdrolspelers zijn alle drie in vorm en zitten volledig in hun rol. Hierbij was ik het positiefst verrast door Janelle Monea, wie als actrice het minst ervaren was en als enige film ervaring een rol heeft in de uiteindelijke Oscar winnaar Moonlight. Zij doet bij tijd en wijle denken aan een jonge versie van Jada Pinket-Smith, maar weet genoeg flair en power in haar rol te steken waardoor zij echt haar mannetje staat tussen de ervaren cast. Octavia Spencer kreeg de Oscar nominatie voor beste vrouwelijke bijrol, maar ondanks haar sterke performance heeft haar karakter te weinig diepgang om deze nominatie echt te verantwoorden. Taraji P. Henson speelt de hoofdrol van Katherine met flair, ondanks dat het karakter met regelmaat balanceert op het randje van een typetje te zijn in plaats van een karakter. De momenten met Kevin Costner, die als haar baas haar talent herkent en ook waardeert, geven hoe zoetsappig ook de film wel dat beetje elan. Mede hierdoor blijft deze feelgood film redelijk overeind en het aanzien zeker waard, maar Oscar materiaal was dit absoluut niet.