Uit het onuitputtelijke aanbod van Netflix komen regelmatig series waar ik om de een of andere reden tot aangetrokken voel. I’m not Okay With This was in eerste instantie niet zo een serie. Ik werd pas getriggered toen ik erachter kwam dat de makers van The End of the F*cking World ook achter deze serie zaten en het verhaal (graphic Novel) van dezelfde schrijver was. Dat de serie uit slechts 7 afleveringen bestond welke net als The End rond de 20 minuten duren maakte de serie voor mij het ideale tussendoortje.
Sydney is een doorsnee meisje en een beetje een buitenbeentje welke door het constant verhuizen zich nooit ergens thuis voelt. Na de zelfmoord van haar vader woont ze met haar moeder en broertje in een klein plaatsje in Penssylvanië. Ze heeft een vriendin Dina met wie ze het goed kan vinden, maar als deze het aanlegt met de populairste jongen van school, lijkt Sydney ook dit kwijt te raken. De relatie met de wereldvreemde buurjongen Stanley Barber lijkt der redding te zijn. Maar Sydney worstelt met andere gevoelens, en daarbij gebeuren er steeds vreemdere dingen tijdens haar woede/paniekaanvallen. Weet Sydney haargevoelens te uiten, haar uitbarstingen te controleren, de relatie met haar moeder te verbeteren en haar demonen te overwinnen?
I Am Not Okay With This wilt heel veel vertellen in een heel korte tijd waarin duidelijk wordt dat de makers een soort Stranger Things vs John Hughes film vibe najagen. Dit heeft natuurlijk veel valkuilen en zorgt bij de fans van deze serie en films dat er bijna continue vergeleken gaat worden. Op het moment dat je dat gaat doen doe je feitelijk de makers en de cast tekort. Hoofdrolspeelster Sophia Lillis (o.a. It) speelt de rol van Sidney met verve en zorgt daarmee voor een hoofdpersoon waar je als kijker mee kan identificeren en mee kan leven. De stukken waarin ze (in eerste instantie tegen haar zin in) haar hart lucht in haar dagboek geven een mooi beeld waar tieners mee kunnen worstelen. Van verliefdheid, seks, lichamelijke veranderingen en de situaties op school en thuis alle problemen uit het tienerleven komen voorbij. Met als toevoeging dat Sydney wordt geconfronteerd met superkrachten op momenten dat ze deze eigenlijk niet wilt hebben. Het maakt menig situatie er nog ongemakkelijker op voor haar, maar brengt voor de kijker wel wat spanning met zich mee aangezien we naar een wereld kijken waarin zich ogenschijnlijk geen superhelden of figuren met superkrachten bestaan. De serie speelt met een heleboel John Hughes verwijzingen wat op zich niet vreemd is aangezien de hoofdpersoon een buitenbeentje is op Highschool (een van de basis ingrediënten van de John Hughes films) Daarbij doet de nablijf aflevering natuurlijk sterk denken aan de Breakfast Club en is het karakter Stanley Barber (een heerlijke rol van Wyatt Oleff ook uit It ) duidelijk een eerbetoon naar Jon Cryer’s Duckie uit de film Pretty in Pink (wederom John Hughes). Moet je alles een op een gaan vergelijken? Ik vind van niet, maar het geeft jongere generaties wel de gelegenheid om kennis te maken met dingen waar menig filmliefhebber van mijn generatie mee is opgegroeid. De vergelijking met The End of the F*cking World isnatuurlijk helemaal snel gemaakt aangezien het sourcemateriaal van dezelfde schrijver is en ook de makers achter dezelfde serie zitten. Hierbij vond The End net wat scherper tegenover het iets toegankelijkere I Am Not Okay With This, maar dit is ook een kwestie van smaak.Het acteren van de jonge cast is sterk en natuurlijk en de verschillende castleden delen meer dan voldoende chemie. Wat betreft het verwerken van de superkrachten in een coming of age highschool verhaal zullen de meningen zeker gaan verschillen. Waar in veel films het verkrijgen van superkrachten gelijk staat aan de (lichamelijke)veranderingen welke een oudere tiener ondergaat en vaak als synoniem gebruikt wordt. In I Am Not Okay With This spelen alle aspecten mee, maar wordt er ook in mindere mate de spot mee gedreven, waar is toch die oude wijze mentor die Sydney de juiste weg toont? Het einde, welke zich al snel laat raden toont een Carrie achtige twist met daaropvolgend de cliffhanger welke ons warm moet houden voor een tweede seizoen. I Am Not Okay With This is misschien niet direct zo verslavend als een Stranger Things, maar voor mij was het geheel fris genoeg geserveerd met voldoende nostalgische referenties. Het helpt daarbij dat het korte afleveringen zijn. Ik heb zelf een vermoeden hoe het zit, maar de cliffhanger nodigt zeker uit om een tweede seizoen te gaan kijken.