De bioscopen gaan weer open, zei het beperkt, en buiten een aantal oude titels welke weer te zien zijn komen er ook een paar nieuwe titels in het theater. De thriller I See You is er een van en ondanks ik niet direct getrokken werd door de titel ging er even goed voor zitten.
Jackie is een therapeute welke in een lastige situatie zit thuis met haar man. Haar man is een rechercheur welke zojuist belast wordt met een tweede vermissing van een jongen. Het vreemde van de zaak is, is dat deze op een oude zaak lijkt. Jackie wordt ondertussen thuis geteisterd door vreemde gebeurtenissen welke haar doen twijfelen aan alles om haar heen inclusief haar zoon.
I See You is zo’n thriller waarbij “the less you know the better” geldt. Wat dat betreft laat ik het eigenlijk bij het bovenstaande wat betreft het verhaal. Het enige wat ik kan zeggen is dat de makers het verhaal bijzonder goed hebben opgebouwd waardoor je als kijker steeds switched over wie nu wat doet/gedaan heeft. Tevens wordt er een term geïntroduceerd waar ik nog niet bekend mee was, maar welke voor een fantastische twist zorgde in de tweede gedeelte van de film. De film duurt anderhalf uur en is dus niet lang, des de sterker is het dat de makers niets uitkauwen en op het einde met een twist komen welke zowaar ook nog eens geloofwaardig is en alles eigenlijk op zijn kop zet. Het gebeurd zelden dat ik verrast wordt door een thriller, maar bij I See You is dat zeker het gebal geweest. Het helpt dat het sterke verhaal wordt ondersteund door sterke vertolkingen. Het Harper gezin wat uit elkaar dreigt te vallen wordt treffend gebracht door de breekbare vertolking van Helen Hunt en haar rebelerende zoon neergezet door Judah Lewis. Het camerawerk is erg suggestief en wordt ondersteund door de bijna constant dreigend klinkende soundtrack. Dit versterkt het beklemmende verhaal ,maar de makers verlagen zich nergens aan goedkope effecten. I See You is denk ik een van de meest verrassende thrillers van het jaar welke juist door zijn korte speelduur goed werkt.