Wes Anderson is de afgelopen jaren uitgegroeid tot een van mijn favoriete filmmakers dankzij klassiekers zoals o.a The Royal Tenenbaums, Moonrise Kingdom en The Grand Budapest Hotel. Dat hij na The Fantastic Mr Fox weer een stop motion film ging maken stemde mij destijds direct gelukkig. Het werd in 2018 de openingsfilm en groeide uit tot de publiekslieveling met de Silverscreamaward als beloning.
Megasaki City is een stad in Japan met een verleden, een verleden waarbij de plaatselijke autoriteiten zich voornamelijk tegen honden heeft gekeerd, Het resultaat is Trash Island, waar alle honden naar toe zijn verbannen of ze nu een baasje hadden of niet. Het leven in de stad gaat door terwijl de honden op Trash Island moeten zien te overleven met weinig voedsel en de vele virussen. Dan vertrekt Atari, de jonge stiefzoon van de burgemeester, op een missie om zijn hond te redden van Trash Island. Hij komt in contact met Chief en zijn pack welke hem gaan helpen zijn hond terug te vinden. Dit blijkt echter een grotere uitdaging dan gedacht met gevolgen voor iedereen.
Stop-motion animatie is niet meer alleen voor kindertitels/ familietitels zoveel had Anomalisa 2 jaar daarvoor wel bewezen en in iets mindere mate Wes Anderson met zijn vorige stop-motion titel The Fantastic Mr Fox. Hoewel Isle of Dogs zich makkelijk laat lezen als een avontuurlijk jongensboekverhaal is de film duidelijk meer gericht op een volwassen publiek. De geschiedenis van Megasaki City, de ecologische ondertoon, het politieke sausje en natuurlijk de onderlinge verhoudingen tussen de dieren en de mensen maken al snel duidelijk dat Wes Anderson de stop-motion heeft gebruikt om zijn verhaal op zijn eigen manier te kunnen vertellen. Het verhaal zelf is avontuurlijk en Wes weet genoeg leuke pop culture referenties te combineren met ecologische en politieke thema’s. Daarbij verliest Wes Anderson de onderlinge verhoudingen van de karakters niet uit het oog en gunt hij de iedereen genoeg ruimte om te stralen. De stemmencast is simpel gezegd indrukwekkend te noemen met Bryan Cranston als Chief voorop heb je nergens het gevoel naar simpele karakters met bekende stemmen te kijken. De redenen waarom de honden doen wat ze doen zijn verschillend maar maken hun wel levensecht en de onderlinge chemie is fantastisch. Let vooral op de chemie tussen Cranston en Johansson welke je in het echt niet als stel zou zien maar als hondenstemmen knettert het van de seksuele spanning op het grote scherm. Vele stemmen zijn natuurlijk ook bekenden van Wes Anderson welke hij al vaker in zijn films heeft laten acteren. Buiten de stemmen heeft Wes een aantal gewaagde keuzes gemaakt wat betreft taalgebruik en wie nu wie begrijpt en hoe dat overkomt of overgebracht wordt op de kijker. Isle of Dogs is vlot, avontuurlijk, humoristisch, romantisch, spannend en ziet er bovendien fantastisch uit, maar blijft bovenal echt een Wes Anderson film en daar moet je van houden. En stiekem denk ik dat veel mensen na het zien van deze film een beetje meer van Wes Anderson films gaan houden. Het publiek op Imagine in ieder geval wel want daar ging Isle of Dogs ervandoor met de publieksprijs en in mijn ogen was dat zeer terecht.