Barry Atsma, een grote naam onder de Nederlandse acteurs, maar bij veel vrouwen vooral bekend om zijn uiterlijk, een aspect wat hem naast acteertalent vele rollen heeft opgeleverd. Met een Knielen op een Bed Violen gooit Barry het volledig over een andere boeg met een verhaal wat begint in de jaren vijftig.
Knielen op een bed violen vertelt het verhaal van Hans (Barry Atsma), een teler die gelukkig getrouwd is met Margje (Noortje Herlaar) en vader van een zoon, die hard moet werken om zijn bedrijf levend te houden. Iets wat hij samen met zijn vrouw met veel liefde doet. Een plotselinge ontmoeting met een Jozef Mieras, een kennis uit het zijn gelovige verleden, doen bij Hans zijn gevoel voor het geloof weer opleven, iets wat hij kwijt was geraakt na het overlijden van zijn vader. Hans begint zichzelf langzamerhand te verliezen in het geloof en zijn relatie met Margje en de andere leden van het gezin komen steeds meer onder druk te staan. Margje moet lijdzaam toezien hoe Hans steeds verder naar een gelovige sekte toe trekt, maar ook zij laat haar grote liefde niet zomaar gaan en vecht voor haar Hans.
Knielen op een bed violen is naar het boek van Jan Siebeling en misschien is het omdat ik het boek niet gelezen heb, maar heel erg onder de indruk van de film was ik niet. De ontwikkeling van het verhaal waarbij Barry Atsma als Hans steeds meer de zicht op de realiteit verliest en het contact met zijn grote liefde Margje en later zijn jongste kind steeds slechter wordt, mist een bepaalde hardheid. De basis van het verhaal over een gezinslid die zich verliest in een sekte of overtuiging is namelijk al vaker en sterker verfilmd. Is het daarom een slappe film geworden? Nee, want dit kan deels ook aan mij liggen. Aan de andere kant is er ook genoeg wat wel voor de film spreekt. Waar de algehele hardheid door mij gemist werd zijn er wel degelijk een paar zeer pijnlijke scénes waarbij Barry en Noortje laten zien zeer goed aan elkaar gewaagd te zijn. Deze confrontaties waren voor mij de bevestiging dat er meer in dit verhaal had gezeten. Noortje Herlaar en Barry Atsma dragen samen de film als het getrouwde koppel Hans en Margje en weten geloofwaardig over te komen in hun transformatie naar geloofsfanaat versus bezorgde vrouw. Hun karakters zijn verder ook goed uitgewerkt. Ook de vormgeving is sterk waarbij de jaren 50 en 60 goed overkomen en gecombineerd met de visioenen van Hans zit de film qua uiterlijk verder goed in elkaar. De flashbacks naar Hans zijn gelovige verleden worden goed verwerkt en het verschijnen van Jozef Mieras, gespeeld door Hans Hensema, doet de sfeer direct omslaan. Het scheen dat Paul Verhoeven eerst zijn tanden in dit project wilde zetten ,wat misschien weer teveel visueel krachtpatserij was geworden, maar zeker meer confrontaties had opgeleverd. En dat is het nou net hetgene wat ik miste in deze film, die verder niet verveeld, er goed uitzien en goed in geacteerd wordt.